নৱ কুমাৰ বৰা
আজিৰ গন্তব্য স্থান আছিল "চাচনী মেৰবিল " |ৰাতিপুৱা তিনি বজাতেই বৃহৎ আৰক্ষী দল লৈ চাচনী মেৰবিললৈ পদব্ৰজে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলো |উৎকণ্ঠীত মনটোৱে বাৰে বাৰে কৈ আছিল মেৰবিলৰ কিছু কথা প্ৰতক্ষ কৰিবলৈ |
চাচনী এটি ডাঙৰ প্ৰসিদ্ধ অঞ্চল, য'ত প্ৰায় আশীখন সৰু বৰ গাঁও সামৰি আছে | "মেৰবিল," চাচনীৰে এটি অংশ, যি ঠাইৰ লোক কথা ,ঐষৰিক কাহিনী সম্ভাৰৰ সৰ্বজন বিদিত ঘটনাই ,সকলোৰে মন প্ৰাণ হাত বাউলি মাতে বুলি ভিন্নজন লোকৰ লিখনিত প্ৰকাশ পাইছে | মেৰবিল প্ৰধানত ১৫৫০ বিঘা মাটি কালিৰ ৯৩৩ বিঘা অৰণ্যযুক্ত চাৰিওফালে বিল আৰু জলাশয়ে আবৃত্ত ইংৰাজীৰ প্ৰায় "U " আকৃতিৰ এটি দ্বীপ সদৃশ অঞ্চল | এই জলাশয় সৃষ্টিৰ ৰহস্যৰ আত ধৰি ,তাৰ লগত জড়িত ঐষৰিক কাহিনীৰ আধাৰ বিচাৰিয়েই দূৰ দূৰণিৰ পৰা জনগনৰ আগমন ঘটে বুলি জানিব পৰা হৈছে |সেই কাহিনীৰ, মেৰাই হোৱা জলাশয় বিল খনৰ পৰা ঠাই কনৰ নাম " মেৰবিল " হয় বুলি জনা যায় |মেৰবিলে আৱৰি ৰখা অৰণ্যখণ্ডত সুৰক্ষিত আচ্যয়ৰ স্থল হিচাপে গণ্য কৰি বহু বাঘ, ঘোং, ইত্যাদি বিবিধ বন্যপ্ৰাণীৰ বসতিৰ স্থল | ঠিক তেনেদৰে বিলখনো হৈ পৰিছে বিভিন্ন সময়ত দেশী -বিদেশী পক্ষী, মাছ -মগৰ, সৰীসৃপৰ মুক্ত বিচৰণ ভুমি |সেই বন্যপ্ৰাণী আৰু পক্ষীকূলৰ ৰক্ষাৰ বাবে কাষৰীয়া গাওঁবাসীয়ে অতিকে সজাগ দৃষ্টি ৰাখিছে আৰু আমাৰ প্ৰশাসনৰো দ্বায়িত্ব ভাবি মাজে মাজে ভুমুকি মাৰো | বাৰু বেছি উৎকণ্ঠিত নকৰি কাহিনীৰ মাজলৈ সোমাই যাও আহক.......
সেয়া আছিল ১৬খৃষ্টাব্দৰ শেষৰ ফালৰ কথা |শ্ৰী শ্ৰী ৰাম আতা প্ৰভু দুলীয়াজান ম'হমাৰীত বুঢ়ী দিহিং নদীৰ কাষৰীয়া অঞ্চলত সত্ৰপাতি ভক্তপ্ৰাণ পৰিয়াল সহিতে বসবাস কৰিছিল | ৰাম আতা প্ৰভুৰ সংসাৰলৈ এটি কন্যা সন্তান আহিল | সৰুৰে পৰাই কন্যা সন্তানটি অতিকৈ সৌন্দৰ্যবান, বুদ্ধিমত্তা, সকলো ভক্তৰে আছিল নয়নৰ মনি |দেউতাকে নাম ৰাখিছিল "দ্বীতি "আৰু মাকে মৰমত মাতিছিল "আইটি " বুলি | দিন বাগৰাৰ লগে লগে আইটিৰ ৰূপ লাৱণ্যই সৰগৰ অপেশ্বৰীকো যেন চেৰ পেলাব, এনেতে গাভৰু কালত ভৰি দিলে |হলেও সকলোৰে মৰমত ডাঙৰ হোৱা "আইটিয়ে" মাজে সময়ে মাকক আমনি কৰিবলৈ নেৰিলে, চঞ্চলা মনে যেন সদায়েই তাইৰ কেচুৱা সজাব বিচাৰে, যিটো মাকে সহজ ভাৱে লব নোৱাৰে | এদিনাখন খঙৰ ভমকতে মাকে কৈ পেলালে.... ঐ আইটি বেছি নকৰিবি, তোক সৌ নদীৰ জলকোঁৱৰক দি দিম ......| সেই ধেমালিতে কোৱা কথাসাৰ জলকোঁৱৰৰ কানত পৰিল |জলকোঁৱৰে তেওঁৰ অদৃশ্য শক্তিৰে আইটিক আপোন কৰাৰ মন মেলিলে | সমাজিকত আইটিৰ মাকে সদায়েই আইটিক জলকোঁৱৰক অৰ্পণ কৰা দেখিবলৈ ললে | আইটিৰ মাক বিবুদ্ধিত পৰি স্বামী ৰাম আতাক সদৰী কৰিলে, কিন্তু সেয়া জানো সম্ভৱ, ৰাম আতা প্ৰভুৰে কোনো গুৰুত্ব প্ৰদান নকৰিলে |ইয়াৰ পিছত ইজন সিজনকৈ ভক্ত সকলে একেটা সপোনকে দেখা পাই, পুনৰ ৰাম আতা প্ৰভুক অৱগত কৰিলে, কিন্তু ৰাম আতা বা তেওঁৰ পত্নী সন্মত নহল | সৰ্বজ্ঞানী জলকোঁৱৰ অৱগত হল যে কোনো কাৰণত ৰাম আতা প্ৰভুৱে নিজ কন্যাক জলকোঁৱৰক অৰ্পণ নকৰে |তাতেই জলকোঁৱৰ বিতুষ্ট হৈ মূহূৰ্ততে মেঘাচ্ছন্ন কৰিলে আকাশ, ধাৰাসাৰ বৰষুণে আকাশত মেঘৰ মাদল বজালে |কিছু ঘন্টাৰ পিচতেই প্ৰৱল পানীয়ে ৰাম আতাৰ সত্ৰ আৱৰি ধৰিলে, |সত্ৰৰ চাৰিওদিশে পানীয়ে বুৰাই পেলালে, উপায়ন্তৰ হৈ ৰাম আতাই ভক্ত সহিতে মহ'মাৰি স্থান পৰিত্যাগ কৰি বৰ্তমানৰ স্থাপন ,সত্ৰ পাতি বসবাস কৰিবলৈ ধৰিলে |কিন্তু পুনৰ সেই স্থানত ভক্ত সকলে একেটা সপোনেই দেখা পাই, ৰাম আতাক কবলৈ ধৰিলে |কিন্তু সেয়া জানো সম্ভৱ পিতৃৰ বাবে! কিদৰে অৰ্পিব পাৰে নিজ কন্যাক জল দেৱতাক | ৰাম আতা মান্তি নহল আৰু পিচ মূহুৰ্তত মাটি ফুটি সত্ৰৰ উত্তৰ পাৰে হলাহল পানী ওলাব ধৰিলে | চকুৰ প্ৰচাৰতে পানী বাঢ়ি আহি সত্ৰৰ চাৰিওফালে আৱৰি ধৰিলে |ৰাম আতাৰ লগতে ভক্তসকল বিবুদ্ধিত পৰিল আৰু কাকূতি মিনতি কৰি জলকোঁৱৰক আইটিক অৰ্পণ কৰাৰ প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে এটি পূৰ্ণিমা তিথিত আইটিক অৰ্পণ কৰিলে | সেই সত্ৰখনক মেৰাই জলাশয় সৃষ্টি হোৱাৰ বাবে সেই ঠাইৰ নাম "মেৰবিল " নামে জনাজাত হল আৰু যি স্থানত মাটি ফাটি "ভূমূখ " হৈছিল, সেই ঠাইখন আজিও "ভূমূকমুখ " গাওহল বুলি জনা যায় |অলৌকিক কথা কিমান সত্যতা আছে, সেয়া বিদ্যান সমাজে নিৰ্ণয় কৰিব ,কিন্তু যি "লোক কথা" প্ৰচলিত আছে ব্যক্ত কৰিলো |এই কথাও সত্য যে, সেই ৰাম আতাৰ সত্ৰৰ মহিমা মন্দিত অলৌকিক শক্তিৰ প্ৰতি আকৃষ্ট হৈ নগা ৰজা"লথা খুনবা " ভক্ত হৈছিল |যি ঘাটেৰে পাৰাপাৰ হৈছিল, সেই ঘাটতো আজিও জয়পুৰ এলেকাৰ "নগাঘাট" হিচাপে জ্ঞাত |নগাঘাটৰ পৰা বৰ্তমানৰ মেৰবিল বাৰেঘৰ সত্ৰলৈ এটি অহাযোৱাৰ পথ নগা ৰজাই তৈয়াৰ কৰিছিল, যিটো পথ আজিও "চৈয়াৰ আলি " নামে খ্যাত |চৈয়াং, নক্তে নগা সকলৰ ভাষা |চৈয়াং শব্দৰ অৰ্থ গুৰুক কৰ ভাৰ দিয়া |অথাৎ চৈয়াং আলি মানে গুৰুক কৰ ভাৰ দিয়া আলি |তাৰোপৰি জনা যায়, মেৰবিল বাৰেঘৰ সত্ৰ পোৱাৰ আগতে ,বুঢ়ী দিহিং নদীৰ ঘাটত সত্ৰৰ ভকতলৈ অনা পাহাৰীয়া পানবোৰ ধুই আনিছিল বাবে সেই বুঢ়ী দিহিংৰ ঘাটতো আজিও পানধোঁৱা ঘাট হিচাপে সকলোৰে পৰিচিত |
গতিকে দেখা যায়, মেৰবিল সম্পৰ্কীয় অলৌকিক কথাবোৰ যেন একেবাৰেই উলাই কৰিব নোৱাৰি |যি কি নহওঁক আজিৰ আমাৰ যাত্ৰাত সেই উল্লেখিত সকলো ঠাই পৰিভ্ৰমণ কৰিলো সঁচাকৈয়ে পৰম তৃপ্তি অনুভৱ কৰিলো |পিছৰ যাত্ৰাৰ কাহিনীলৈ পুনৰ লগ পাম |
No comments:
Post a Comment