পশ্চিম কাৰ্বি আংলংৰ ৰহস্যময় চকু লোৰ নিজৰা-উমাৎ
লেখক- বলীন দেউৰী
এয়া উমাত ৷
উমাত মানে চকুলো ৷ চকুলো মানেই দুখ ৷ বহু শতিকাৰ বেদনাৰ সাক্ষী
এই উমাত জুৰি ৷ কত পুত্ৰহাৰা মাতৃয়ে পুত্ৰক শেষ বিদায় জনাই ইয়াৰ পাৰত হিয়া ঢাকুৰি কান্দিলে
ক’ত ভগ্নীয়ে ভাতৃহাৰা হৈ ইয়াৰ পাৰত বিননী জুৰিলে ৷
ইয়াৰ সাক্ষী
এই উমাত জুৰি ৷
(তলৰ ভিডিঅত টিপি উমাৎ জুৰিৰ ভিডিঅ চাওক)
যি পুত্ৰই পিতৃক শেষ বিদায় জনাই ইয়াৰ পাৰত কান্দোনত ভাগি পৰিছিল, কালক্ৰমত তেওঁৰ মৃত্যুৰ ক্ষণটো তেওঁৰ পুত্ৰই ইয়াৰ পাৰতেই ভাগি পৰিছিল ৷ এইদৰে এটিৰ পিছত আন এটি প্ৰজন্ম । বহু শতিকা মানুহৰ শোক বিষাদৰ স্মৃতি লৈ মৰি মৰি বাগৰি বৈ আছেএই উমাত জুৰিটি ৷ উমাতৰ অবিহনে কাৰো ক’তো শেষ বিদায় হোৱা নাই ৷ উমাতৰ পাৰত চকুলো নুটুকা কোনো নংটুং নাই ৷ উমাত মানে চকুলো ৷ এনে কোনো নংটুং নাই যাৰ চকুলো এই জুৰিটিত পৰা নাই ৷ এনে বিৰল ঘটনাৰ সাক্ষী এই সৰু জুৰীটি ৷ সেয়েহে ইয়াৰ নাম চকুলো ৷ নংটুং হ’ল খাছীসকলৰ এটি ঠাল ৷ তেওঁলোকৰ মাওবাহ ইয়াৰ পাৰত ৷ এই মাওবাহত মৃতকৰ অস্থি ৰাখি শোকত বিহ্বল আপোনজনে শেষ বিদায় জনাই ইয়াৰ পাৰতেই চকুলো টুকিছিল ৷ নংটুং খাছী পৃথিৱীৰ য’তে মৃত্যু নহওক কিয়, এই মাওবাহলৈ অস্থি অনাটো আছিল বাধ্যতামূলক ৷ অৱশ্যে এতিয়া খাছীসকল খ্ৰীষ্টান হ’ল ৷ পূৰ্বৰ পৰম্পৰা ত্যাগ কৰিলে ৷ ডিভ’ৰ্চ দিয়া জীৱন সংগীক কেতিয়াবা মনত পেলোৱাৰ দৰে কেতিয়াবা মনত পেলায় ৷ জুৰীটি কিন্তু এতিয়াও বৈ আছে ৷ চকুলোৰ দৰে পৰিষ্কাৰ পানী ৷
স্থান - উম্লাফেৰ, থানা - বৈঠালাংচ’ ৷
No comments:
Post a Comment