জনপ্ৰিয় কৌতুক অভিনেতা অতুল পাচনিদেৱে চতিয়া আঞ্চলিক ছাত্ৰ সন্থাৰ দ্বাৰা আ...

Assamese Hari naam song by Paresh Chandra Borah

LIVE - Discussion about Mahabharata by Maithili Thakur

সঠিক ঠাইত, সঠিক মানুহে, তোমাক সঠিক ভাবেই মূল্যায়ন কৰিব।

ভাল ফলাফল লৈ MA পাছ কৰা ল'ৰাজনক উপহাৰ দিবলৈ দেউতাকে ল'ৰাজনক এখন পুৰণা গেৰেজত লৈ গল।

এখন পুৰণা গাড়ী দেখুৱাই দেউতাকে কলে-জৰাজীর্ণ এই গাড়ীখন মই বহু বছৰ আগতে কিনিছিলো। এতিয়া এইখনৰ বহুত বয়স হ'ল ।তোমাৰ এই আনন্দময় মূহুৰ্তত এইখন মই তোমাক উপহাৰ হিচাপে দিব বিচাৰো।তাৰ আগতে তুমি এইখন বিক্ৰি কৰাৰ বাবে এখন গাড়ীৰ শ্বোৰূমলৈ যোৱা আৰু সোধা সিহঁ‌তে এইখনৰ মূল্য কিমান দিয়ে।

ল'ৰাজনে গাড়ীৰ শ্বোৰূমৰ পৰা উভতি দেউতাৰ ওচৰলৈ আহি কলে-সিহঁ‌তে গাড়ী খনৰ মূল্য এহেজাৰ ডলাৰ দিব বুলি কৈছে কাৰন এইখন দেখাত খুবেই জৰাজীর্ণ।

দেউতাকে কলে-এতিয়া এইখনক এখন ভঙা-চিঙা ডেম্পলৈ লৈ যোৱা আৰু সুধা সিহঁ‌তে কিমান দিব বুলি কয়!

 ভঙা-চিঙা ডেম্পৰ পৰা উভতি আহি কলে-এইখন বহুত পুৰণা গাড়ী বুলি ইয়াৰ মূল্য ১০০ দিব বুলি কয়।তাৰ পিছত দেউতাকে এখন গাড়ীৰ ক্লাৱত গৈ গাড়ীখন দেখুৱাবলৈ কয়।ফুৰ্টিৰে সৈতে ল'ৰাজনে গাড়ীৰ ক্লাৱৰ পৰা আহি আহি দেউতাক'ক কলে- ক্লাৱত কিছুমানে খুবেই কৌতূহল হৈ গাড়ীখন পৰ্য্যবেক্ষণ কৰিলে আৰু ইয়াৰ বাবে এক লাখ ডলাৰ অফাৰ কৰিছে।যিহেতু এইখন এখন Nissan Skyline R34, এখন আইকনিক গাড়ী।

তেতিয়া দেউতাকে ল'ৰাজনক কলে-সঠিক জেগাত, সঠিক মানুহে, তোমাক সঠিক ভাবেই মূল্যায়ন কৰিব। আৰু যদি কৰবাত তোমাক মূল্যায়ন কৰা নহয়, তেনেহলে খং নকৰিবা। বুজি লবা তুমি ভুল জেগাত আছা। সেই সকলেই তোমাৰ মূল্য দিব, যিসকলৰ নিজৰ মাজত মূল্যবোধ আছে, গুণ ও গুণীৰ মৰ্ম উপলব্ধি কৰাৰ দৰে যোগ্যতা আছে। এনে জেগাত কেতিয়াও নাথাকিবা যত তোমাক প্রকৃত মূল্যায়ন কৰাৰ যোগ্য মানুহৰ খুবেই অভাৱ।                                        

India and China soldiers fight

Oh, what are the two snakes doing 😯😯

Assamese folk dance by Rubi Bora

No Ayang Bigela || Mising Full Movie || film

ৰাছিয়াৰ লগত ভাৰতৰ ঐতিহাসিক সম্পৰ্ক

ৰাছিয়াৰ পুৰণি নাম উত্তৰাকুৰু। তাত কুৰু বংশৰ ৰাজত্ব আছিল। কুৰু বংশৰ ৰাজত্ব ভাৰতবৰ্ষতো আছিল। কৌৰৱ আৰু পাণ্ডৱ সেই কুৰু বংশৰেই আছিল। এই কুৰুবংশক পূৰ্বতে পুৰুবংশ আৰু তাৰ পুর্বে চন্দ্ৰবংশ বুলি জনা গৈছিল। পুৰাণৰ তথ্য মতে-

ব্ৰহ্মা-> অত্রি-> চন্দ্ৰ-> বুধ-> পুৰাৰাভা-> আয়ু-> নাহুচা-> য়য়াটি-> পুৰু-> পুৰুৰ পিছৰ 25 টা বংশৰ পিছত-> কুৰু-> কুৰুৰ পিছৰ 15 টা বংশৰ পিছত-> কৌৰৱ আৰু পাণ্ডৱ।

এয়া কেৱল কৌৰৱ আৰু পাণ্ডৱৰ Lineage টোহে। এই চন্দ্ৰবংশী ৰজা বোৰৰ আন আন পুত্ৰবোৰৰ বংশধৰ বোৰে উত্তৰাকুৰুত ৰাজত্ব কৰিছিল। এছিয়া মহাদেশৰ বৈদিক নাম জম্বুদ্বীপ। জম্বুদ্বীপৰ একেবাৰে উত্তৰত আছে উত্তৰাকুৰু অৰ্থাৎ বৰ্তমানৰ Russia, China, Mongolia, Kazakhstan, Kyrgyzstan ৰ এলেকা। পূৰ্বতে কুবেৰে এই উত্তৰাকুৰুত ৰাজত্ব কৰিছিল। এতিয়াও Russia ৰ ওচৰৰ Georgia ত Kubera Cave আছে। ৰজা পুৰাৰাভা আৰু স্বৰ্গৰ অপ্সৰা উৰ্বশীৰ ঘটনা এই উত্তৰাকুৰুতেই ঘটিছিল। পুৰাৰাভা আৰু উৰ্বশীয়ে উত্তৰাকুৰুত বাস কৰিছিল। পিছত উৰ্বশীয়ে পুৰাৰাভাক এৰি স্বৰ্গলৈ ঘূৰি গৈছিল।

এই পুৰাৰাভা (Human) আৰু উৰ্বশীৰ (Angel) 6 জন পুত্ৰ আছিল। তাৰে এজন পুত্ৰ "আয়ু"। এই আয়ুৰ পিছৰ 28 টা বংশৰ পিছত "কুৰু"ৰ জন্ম হয়। সেই কুৰুৰ নামতেই কুৰুবংশৰ আৰম্ভণি হয়। কুৰুবংশৰ লোকে এছিয়া মহাদেশৰ Russia ৰ পৰা ভাৰতলৈ ৰাজত্ব কৰিছিল। কুৰুৰ পিছৰ 15 টা প্ৰজন্মৰ পিছত কৌৰৱ আৰু পাণ্ডৱৰ ৰাজত্ব চলিল। গতিকে উত্তৰাকুৰুৰ সৈতে ভাৰতবৰ্ষৰ পাৰিবাৰিক সম্পৰ্ক অতীতৰে পৰাই আছে। দ্বাৰকা ডুবি যোৱাৰ পিছত কৃষ্ণৰ পুতেক প্ৰদ্যুম্নই একাংশ যদু বংশৰ লোকৰ সৈতে উত্তৰাকুৰুলৈ গৈছিল। তাতে নগৰ নিৰ্মাণ কৰিছিল। 

মহাভাৰতত যুধিষ্ঠিৰে পতা ৰাজসূয় যজ্ঞ/অশ্বমেধ যজ্ঞৰ কথা উল্লেখ আছে। এই যজ্ঞত ঘোঁৰা এৰি দিয়া হয়। ঘোঁৰাটো যিবোৰ ৰাজ্য বা দেশৰ মাজেৰে যায় তাৰে বেছিভাগেই যুধিষ্ঠিৰৰ সৈতে মিত্ৰতাপূৰ্ণ সম্পর্কেৰে শৰণাপন্ন হৈছিল। যিবোৰে ঘোঁৰা বান্ধি ৰাখি যুধিষ্ঠিৰক প্ৰত্যহ্বান জনাইছিল, সিহঁতৰ সৈতে অৰ্জুনে যুদ্ধ কৰিছিল। অৰ্জুনে এনেদৰে পাঞ্জাব, পাকিস্তান, জম্মু কাশ্মীৰ, হিমাচল প্ৰদেশ, প্ৰাগজ্যোতিষপুৰ, নাগালেণ্ড, মণিপুৰ, তিব্বত, হিমালয়, চীন, মঙ্গোলিয়া, কাজাখস্তান, কিৰগীজস্থান, ৰাছিয়া আদি পৰ্যন্ত দখল কৰে। মণিপুৰ, নাগালেণ্ডত অৰ্জুনে নিজৰ পত্নী-পুত্ৰ আৰু কিৰগীজস্থান, কাজাখস্তান, ৰাছিয়া আদিত কুৰুবংশৰ লোকসকলক লগ পাইছিল।

গতিকে ৰাছিয়াৰ মানুহবোৰ কুৰুবংশীয়/পুৰুবংশীয়/ চন্দ্ৰবংশীয়। ইউক্ৰেনে মোদীক আগবাঢ়ি আহি ৰাছিয়াক বুজাই যুদ্ধ ৰখাবলৈ আহ্বান কৰাৰ কাৰণ এইটোৱেই। কাৰণ ৰাছিয়া আৰু ভাৰতৰ মানুহৰ পূৰ্বজ একেই। সম্পৰ্কত মোদী দূৰ সম্পৰ্কীয় ককায়েকৰ দৰে। আমেৰিকাৰ কথা ৰাছিয়াই শুনক বা নুশুনক, কিন্তু কুৰুবংশৰ ৰাজত্ব থকা, ভাৰতবৰ্ষৰ প্রধানমন্ত্ৰীয়ে বুজালে পুটিনে বুজিবও পাৰে। সেইবাবেই ইউক্ৰেনৰ শেষ ভৰসা মোদী।

পাইত জীয়ৰী ৰহিলা আৰু ৰহিলা বিহু নাম

পাইত অ'মে ৰইলা ওৰফে অইলা

------------------------------------------------

পাহাৰত আদী মানুহবোৰৰ উৎপাত দেখি মিচিং সমাজৰ লাপুক লাপাং নামৰ এটা পাইত পৰিয়াল পাহাৰ এৰি ভৈয়ামলৈ নামি আহিছিল। পাহাৰৰ পৰা নামিয়েই পৰিয়ালটিয়ে জন্ম দিলে এজনী ছোৱালীৰ। ছোৱালী জনীৰ নাম ৰাখিলে অইলা। মিছিং অইলা শব্দৰ অৰ্থ ওপৰৰ পৰা তললৈ নামি অহা। পাহাৰৰ পৰা নামিয়েই জন্ম হোৱা কাৰণে নতুনকৈ জন্ম হোৱা ছোৱালীজনীৰ নাম ৰখা হৈছিল অইলা। ভৈয়ামলৈ নামি পাইত পৰিয়ালটিয়ে অ’ত এসপ্তাহ, ত’ত এবছৰ এনেদৰে নদীৰে আহি আছিল। এনেদৰে থকা ঠাই বিচাৰি ঘুৰি ফুৰোঁতে পাইত বংশৰ মানুহজনে এটা সপোন দেখিলে। সপোনত কোনোবা এজনে দেখা দি ক'লে যে আৰু আগলৈ যাব নেলাগে যতে আছে তাতে থাকিব লাগে। সেইকাৰণে বেছি দূৰ আৰু আগবঢ়াৰ ইচ্ছা নকৰি যত আছিল তাতে স্থায়ীকৈ থকাৰ কথা চিন্তা কৰিলে। সপোনৰ কথা মানুহজনে নিজৰ পত্নীক কোৱাত পত্নী জনীয়ে নাৱৰ পৰা নামি নদীৰ পূব দিশত পৰিয়ালটো উঠা ভাল বুলি গিৰিয়েকক ক'লে। ঘৈণীয়েকৰ কথামতে নদীৰ ঠেক ঠাই নিৰ্বাচন কৰি পৰিয়ালটি নদীৰ পূব পাৰত উঠি বহিল। বহা ঠাইৰ সিপাৰত আৰু এটা সুঁতি আছিল। সেই সুঁতিটো পাৰাপাৰ কৰিবলৈ দীঘল ৰচি এডাল ওপৰেদি টানি থাকোতে ঘৈনীয়েকে পুনৰ আৰু এটি পুত্র সন্তান জন্ম দিলে। সেই সৰু জান বা সুতিটোত ৰচী দনকং কৰি থাকোতে জন্ম হোৱা কাৰণে নতুন কেঁচুৱাটোৰ নাম থ'লে দনকং। মুখ বাগৰি পিছলৈ দনকং নামটো দংকং হয়। 

সময় বাগৰিল। অইলা এদিন ৰূপে গুণে বুদ্ধিমতী গাভৰু হ'ল। ভায়েক দংকঙো ডেকা হৈ আহিল। পাইত পৰিয়ালটি তাতে ঘৰ বাৰী পাতি থকা দেখি পিচত আন মিচিং মানুহো আহি তাতে ঘৰ বাৰী কৰিবলৈ ল'লে। এদিন ফৰকাল জোনাক নিশা-অইলাই নদীৰ পাৰত গা-ধুই থাকোতে এদল মিপাগে মিচিং ডেকা লৰা এজন ধৰি লৈ নাৱেদি হৈ ভটিয়াই আহি আছিল। মিপাগৰ হাতত বন্দী হৈ থকা মিচিং ডেকাজনে অইলাক দেখি এফাঁকি ঐনিতম জুৰিলে-

"Uiyéne taniyén Kangkanné ko:nenga no 

Mipagé Sogabla moke:kolo bomdakku 

Motumé biyenei no." 

ঐনিতমৰ অৰ্থ বুজি পায় বুদ্ধিমতী অইলাই নিতমেৰে মিচিং ডেকাটিক উত্তৰ দিলে-

Gíang Kítok Kowénga oko ngasod angka:né Noluk ngasod Lékordém Kordumsula Kangkipe. 

অইলাৰ উত্তৰ শুনি বন্দী হৈ থকা মিচিং ডেকা জনে মিপাক সকলক বুজালে যে, কোনোবাই ছোৱালীজনীক নদীৰ পাৰত এৰি থৈ গৈছে। তাইও সিহঁতৰ লগত যাব বিচাৰিছে। ধুনীয়া মিচিং ছোৱালী দেখি মিপাগবোৰৰ লোভ লাগিল। লগে লগে পাৰত নাওঁ চপোৱাৰ আদেশ দিলে। কথামতে কাম। নাওঁ ওচৰ চাপি আহোতে অইলাই নিজৰ ভাষাত মিচিং ডেকাজনক সকলো বুদ্ধি শিকালে। মিপাগ সকলে মিচিং কথা বুজি নোপোৱাত বন্দী হৈ থকা মিচিং ডেকাজনে ভাঙনি কৰি সকলো কথা নিজৰ সুবিধা হোৱাকৈ বুজায় দিলে । ছোৱালীজনী চন্দ্ৰ দেৱতাৰ ছোৱালী বুলি বুজাই দিলে । বহুদিন ধৰি পৃথিৱীত গা-ধোৱাৰ ইচ্ছাৰে দেউতাকক লগত লৈ গা ধুবলৈ আহিছে বুলি মিছাকৈ নদীৰ পানীত পৰি থকা জোনাক বা চন্দ্ৰৰ প্ৰতিবিম্বলৈ দেখুৱালে। মিপাগসকলে আচৰিত হৈ দেখিলে যে সঁচাকৈ পানীৰ তলত পূর্ণ জোনাক। অতদিন পানীত খেলি থকা পিছতো সিহঁতে এই প্রতিবিম্ব মন কৰা নাছিল। অইলাই মিপাগসকলক ক'লে - আপোনালোক নাৱৰ পৰা নামি বামলৈ উঠি আহক। মই আকৌ এবাৰ ডুব মাৰি পিতৃদেৱতাক গুচি যাবলৈ কম আৰু উঠি আহি আপোনালোকৰ লগত থাকিম। মই মর্ত্য্যৰ মহিমাত মোহিত। অইলাৰ ছলাহী কথাত মোহিত মিপাগসকল নাও এৰি বামলৈ উঠি আহিল আৰু মিচিংসকল নাঁৱত থাকিল। অইলাই নদীৰ পানীত ডুব মাৰি ভটিয়াই গৈ পাৰত উঠি ঘৰ পালে। নাঁৱত থকা মিচিং ডেকাসকলে নাঁও উজাই নিলে। হাতত তৰোৱাল লৈ থকা মিপাগসকলে ঘটনাৰ একো পাত্তা নেপায় ভেবা লাগি চাই থাকিল। 

বন্দী মিচিং সকল পলাই যোৱাত মিপাগ সকলৰ বহুত খং উঠিল। ইফাল-সিফাল চাই ঘাটলৈ অহা-যোৱা কৰা বাটেদি মিপাগ সকল অইলাহঁতৰ গাঁৱত সোমাল। সোমায়েই নানান উপদ্রব আৰম্ভ কৰিলে। আচিনাকী মানুহ। মি—মানুহ+লুপাক— ঘৃণা কৰা বা অচিনাকী মিপাক। অইলাৰ ভায়েক দংকঙে ধেনু কাঁড়েৰে মিপাগ সকলৰ লগত যুদ্ধ কৰিলে। বহুত মিপাগ মৰিল আৰু কিছুমানক বন্দী কৰিলে। বন্দী হোৱা মিপাগ সকলৰ হাত ভৰি বান্ধি ভূৰ এখন সাজি নৈত উটুৱাই দিলে। 

তাৰ কেইবছৰমান পিছত মিপাগ সকলে অইলাহঁতৰ গাঁৱত হঠাৎ আক্রমণ কৰিলে। যুদ্ধত অইলাৰ ভায়েক দংকং হাৰিল। মিপাগ সকলে ভায়েক দংকঙৰ সৈতে অইলাকো ধৰি নিলে।  দংকঙক থলে বন্দীশালত‌ থৈ অইলাক ৰজাৰ ৰাজসভালৈ লৈ গ'ল। মিপাগ ৰজাই সেই সময়ত অসমৰ চুকে কোণে থকা মিছিং সকলৰ লগত সম্পর্ক স্থাপনৰ কথা চিন্তা কৰি আছিল । সেইকাৰণে দংকঙক বিশেষ শাস্তি নিদি মিৰিত মিল, তিৰিত কিল নীতি বুলি মিপাগ ৰজাই এনেই সাধাৰণ ভাৱে বন্দী কৰি ৰাখিছিল। দংকঙক একো অসুবিধা পাব নিদিয়াকৈ থৈছিল সুন্দৰ ঘৰ এটাত ৰখীয়া হিচাপে পালি পহৰীয়া নিয়োগ কৰি আৰামত থাকিব দিয়া হৈছিল। অইলাকো ৰাণী দৰে সোণ ৰূপেৰে সাজি কাচি ৰখা হৈছিল। অইলা নামটো উচ্চাৰণ কৰিব নেজানি মিপাগ ৰজাই মৰমতে ৰহিলা বুলি মাতিবলৈ লৈছিল। ৰজাই মৰম কৰিলেও অইলা ওৰফে ৰহিলাই সিহঁতক বন্দী কৰি অনাৰ বেজাৰত ৰজাক মূৰ তুলিও নাচাই মুখত বহুদিন নোখোৱা নেমেলাকৈ আছিল।দংকঙেও মিপাগৰ হাতত বন্দী হব লগা হোৱা কাৰণে মনৰ দোষত তেনেদৰেই দুখ বেজাৰ কৰি আছিল আৰু খোৱা বোৱা বাদ দিছিল। 

এদিন ৰজাৰ অনুমতি লৈ অইলাই ভায়েক দংকঙক লগ কৰাৰ সুবিধা পালে আৰু মিপাগ সকলৰ আগতেই মিচিং ভাষাত তাৰ পৰা কেনেকৈ ঘৰলৈ ঘুৰি যাব পাৰি তাৰ বুদ্ধি আলোচনা কৰিলে। দুয়ো মিলি সিদ্ধান্ত ল'লে মিপাগ ৰজাৰ লগত ভাল হৈ থাকি দুয়ো এদিন সুবিধা চাই পলাই গুছি আহিব।

 সেই দিনাৰ পৰা অইলাই মিপাগ ৰজাৰ লগত ভাল দৰে হাঁহি মাতি কথা পাতিব ল'লে। কিন্তু ৰজাক ক'লে মই দঞি পঃলৰ সন্তান । সেইকাৰণে কোনো দিন মিপাগ জাতিৰ লগত বিয়া হ'ব নোৱাৰিম। অইলাৰ কথা শুনি জোৰ কৰি বিয়া নাপাতি মিপাগ ৰজাই অইলাৰ অন্তৰ প্ৰথমে জয় কৰাৰ সিদ্ধান্ত ল'লে।

 ৰজাই অইলাৰ পৰা ধন, সোণ, টকা-পইচা খুজি ধেমালি কৰে। প্ৰকৃত ৰাণীক এৰি ৰজাই অস্ত্ৰ ল'ব লগা হ'লেও অইলাৰ পৰাহে খোজে। ৰহিলাই আনি দিয়ে। তেতিয়া ৰহিলাক সম্বোধি ভালৰি বোলাবৰ বাবে ৰজাই এনেদৰে গায়- 

ৰহিলা ও ধনৰে গৰাকী 

ৰহিলা কিমান ধন আনিলে???

 এই গীত ৰজাৰ ঘৰৰ পৰা ইটো সিটো কাণ বাগৰি  পথাৰৰ গৰখীয়াৰ মুখ পালে। গৰখীয়া সকলে আলচ কৰিলে। ৰজাই নতুন ৰাণীৰ নাম গাইছে। উলাহতে গৰখীয়া সকলেও গাব ধৰিলে— 

“ৰহিলা ঐ ধনৰে ধনন্তী, 

ৰহিলা ঐ কিমান ধন আনিছে।” 

এই দৰে ৰজাৰ ঘৰত সৃষ্টি হোৱা এই বিহু নাম লাহে লাহে গৰখীয়াৰ মুখেদি চৰণীয়া পথাৰৰ পৰা বিহুতলী পালেগৈ।। 

মিপাগ ৰজাই ভাবিছিল ৰহিলাক বিয়া পাতি মিচিং সকলৰ লগত মিতিৰ পাতিম। কিন্তু ৰহিলা চিন্তা আছিল ৰজাক ভূলাই ভায়েকৰ সৈতে মিচিং গাঁৱলৈ উভতি যোৱাৰ। এদিন ৰহিলাই ৰজাক ক'লে— মহাৰাজ, যেতিয়ালৈকে আপুনি মোক মোৰ মা দেউতাৰ মুখ চাবলৈ নিদিয়ে আৰু দংকঙক উভতায় নপঠায় তেতিয়ালৈকে মই আপোনাৰ লগত বিয়া হ'ব নোৱাৰিম। যদি আপুনি মোৰ কথা মতে কাম কৰে তেতিয়া মই আপোনাৰ লগত বিয়া হম নহ'লে আত্মহত্যা কৰিম।

ৰজাই অইলাক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ তাইৰ কথা মতেই কাম কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিলে। তেতিয়া অইলাই ৰজাক ক'লে- মিগম, আপুনি মোৰ ভাইৰ লগত আপোনাৰ চাউদাং পঠাই দি দেউতাক খবৰ দিয়ক যে মই আপোনাৰ লগত বিয়া হৈছো । বিয়াৰ পাছত দঞি পঃলৰ সন্তানে দুকতাদ আৰু শৰাই ভঙা নিয়ম কৰে। সেইকাৰণে বিয়াৰ পাছত দুকতাদ আৰু শৰাই ভঙা নিয়ম কৰিবলৈ‌ দেউতালৈ খবৰ পঠাব লাগে।। আমি দঞি পঃলৰ সন্তান। জন্মদাতা পিতৃ-মাতৃৰ ইচ্ছাৰ বাহিৰত দঞি পঃলৰ সন্তানে মৰিলেও কোনো কাম নকৰে। ৰজাই ৰহিলাৰ কথা উচিত যেন ভাবি দংকঙৰ লগত চাউদাঙৰ সতে দূত পঠিয়ালে।

ঘৰ পায় দংকঙে মাক-দেউতাকক অইলাৰ পৰিকল্পনাৰ কথা জনালে আৰু লগত অহা মিপাগ সকলৰ লগত কোনো খং ৰাগ নেদেখুৱাকৈ বিয়াত ৰজালৈ যৌতুক হিচাপে ১০টা হাতী, ২০ টা ঘোঁৰা, ৫০ টা গৰু, মহ আৰু ছাগলী ১০০ টা যোগাৰ কৰি নৈৰ পাৰত বান্ধি ৰখা হ'ব বুলি জনালে। ৰজাই আজি সেই দিনাৰ পৰা একুৰি ৰাতি যোৱাৰ প্ৰথম পুৱা বেলা আহি সম্পত্তিসহ অইলাৰ মা-দেউতাৰ আশীৰ্বাদ লৈ যৌতুকৰ বস্তুবোৰ লৈ যাব লাগে বুলি দূতক খবৰ দিবলৈ কয় পঠালে।

সেই খবৰ পাই ৰজাই বহুত ভাল পালে।  দংকঙে হাতী, ঘোঁৰা, গৰু-মহ সকলো নদীৰ পাৰত বান্ধি ৰাখিলে। তাৰে পাঁচটা হাতী ভাল মাউত লগাই সকলো কামত অহাকৈ শিকাই থলে। কোনো কাৰণতে ৰজাৰো অনিষ্ট নকৰাকৈ ৰজাৰ হাতৰ পৰা ৰহিলাক উদ্ধাৰ কৰিব লাগে আৰু ৰজাক নৈৰ পৰা পাৰত উঠাৰ সুবিধা দিব নালাগে। সকলো হাতীয়ে পানীত নামি ৰজাৰ নাওঁ মেলি আঁতৰাই পঠিয়াব। 

কথা মতেই একুৰি ৰাতি যোৱাৰ পিছত ৰজাই লগত কেইজনমান মানুহ লৈ লগতে ৰহিলাকো লগত ৰহিলাহঁতৰ গাঁৱলৈ গ'ল। ৰজাৰ নাও ৰহিলাহঁতৰ নদীৰ ঘাট পোৱাৰ লগে লগে মাউতৰ নিৰ্দেশত এটা দঁতাল হাতীয়ে ৰহিলাক শুৰেৰে মেৰিয়াই সাৱতি পাৰত তুলি ল'লে। আন হাতীবোৰে ৰজাৰ নাওঁ ঠেলি আঁতৰাই পঠিয়ালে। হাতীয়ে ৰজাৰ নাও ঘাটত চপাবলৈকে নিদিলে। উপায় নাপায় ৰজাই অইলাক এৰি দুখ মনেৰে নিজৰ দেশলৈ ঘুৰি গ'ল। নদীৰ যি পাৰত দংকঙে হাতী, ঘোঁৰা বান্ধিছিল সেই ঠাই এতিয়াও অকলেন নামে পৰিচিত হৈ আছে। 

(মিচিং ভাষাত অকলেন বায়ুদলেন মানে- নদীৰ পাৰৰ পৰা নাও দূৰলৈ ঠেলি পঠোৱা) 

অইলাই মিপাগ ৰজাৰ ঘৰৰ পৰা পিন্ধি অহা-বহুতো সোণ ৰূপৰ অলংকাৰ দংকঙৰ নাতি-পৰিনাতিসকলে বহুদিনলৈ সংৰক্ষিত কৰি ৰখা হৈছিল বুলি জনা যায়।

ৰজা ঘুৰি যোৱাৰ পিছত মিপাগ ৰজাই প্ৰতিশোধ ল'ব বুলি দংকং চিন্তিত হ'ল। সেই সময়ত শদিয়াৰ পৰা ভৰলীলৈকে দক্ষিণ পাৰত মিপাগ ৰজাৰ উৎপাত বেছি আছিল। সেই কাৰণে মিপাগে আক্ৰমণ কৰিব নোৱাৰাকৈ নিজৰ দেশ সুৰক্ষিত কৰিব বিচাৰিলে। দংকঙে ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ উত্তৰ পাৰত ডিবুৰু নৈ আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰ মাজত অৱস্থিত প্রায় ৫-৬ কি.মি. বৃহৎ আকাৰৰ দ্বীপ বা চাপৰি এটাত দক্ষিণৰ পৰা উত্তৰলৈ পদূলি বা গড় নির্মাণ কৰি গড়ৰ চাৰিও ফালে দীঘল দীঘল কাঠ হাতীৰে টানি শত্ৰু আহিব নোৱাৰাকৈ জেউৰাৰ দৰে বান্ধি দুৰ্গ নিৰ্মাণ কৰিলে। ডিবুৰু নদীৰ পাৰত দংকঙে গড় নিৰ্মাণ কৰা বাবে ডিবুৰুগড় অর্থাৎ ডিব্ৰুগড় নাম হ’ল বুলি জনশ্ৰুতিয়ে কয়। দংকঙে নিৰ্মাণ কৰা সেই গড়ৰ দুৰ্গ জেউৰা নামেৰে বিখ্যাত হৈ আহিল। তেওঁৰ পিচৰ সন্তান আৰু নাতি নাতিনী সকলো জেওৰা পাইত নামেৰে জনাজাত হ'ল।

টোকাঃ ১) মিচিং সকলৰ মাজতো এসময়ত ৰইলা নিতম জনপ্ৰিয় আছিল।

২) মিপাগ ৰজা- আহোম ৰজা

৩) প্ৰসংগঃ ৰহিলা বিহু নাম-বিহুত গোৱাৰ বাবে বিহু নামে প্রচলিত হ’ল। (শ্রুতকাল ১৯৮২ ধেমাজি মিলন চিৰিং শিক্ষক ধেমাজি Govt. Boys Higher Second ary School হৈছে মিৰি জীয়ৰি ৰহিলা) বৰ্তমান অসমৰ সকলো জাতি জনগোষ্ঠীয়ে বিহুত এই ৰহিলা নামেৰে ৰজন-জনায়। কিন্তু ৰহিলা শব্দ উৎপত্তিৰ ঘটনা বা পৰিঘটনা বুৰঞ্জী নিমাত।

এজন এছ পি আৰু গোলাঘাটৰ ছালফা জ্যোতি লোহাৰৰ লোমহৰ্ষক হত্যাকাণ্ড

এজন এছ পি আৰু গোলাঘাটৰ ছালফা জ্যোতি লোহাৰৰ লোমহৰ্ষক হত্যাকাণ্ড

-----------------------------------------------------

আজিৰ পৰা প্ৰায় ২০ নে ২৫ বছৰৰ আগত আৰক্ষীৰ দ্বাৰা সংঘটিত এটা হত্যাকাণ্ডই সংবাদ শিৰোনাম দখল কৰিছিল। গোলাঘাট জিলাৰ সেই সময়ৰ তদানীন্তন এছ পি বা জিলা আৰক্ষী অধীক্ষক ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থিৰ বিৰুদ্ধে ছালফা জ্যোতি লোহাৰক শীতল মগজুৰে পৰিকল্পিতভাৱে হত্যা কৰাৰ অভিযোগ উত্থাপিত হৈছিল।

সেই সময়ত গোলাঘাট জিলাত কৰ্মৰত কিছুমান আৰক্ষীৰ ভাষ্য অনুসৰি- ভাৰতীয় আৰক্ষী সেৱাৰ বিষয়া ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থিৰ টকা পইচাৰ প্ৰতি বহুত মোহ আছিল। গোলাঘাট জিলাত এছ পি ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থিয়ে বিভিন্ন উৎসৰ পৰা বস্তা হিচাপত টকা গোটাইছিল বুলি কিছুমান আৰক্ষীয়ে কয়।

কোৱা হয় যে ভাৰতীয় আৰক্ষী সেৱাৰ বিষয়া ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থিয়ে মাজৰাতি মদৰ নিচাত জিলাৰ কোনোবা বিষয়া বা বা চিপাহীক বদলিৰ নিৰ্দেশ দি ৰাতিপুৱা সেই নিৰ্দেশ বাতিল কৰিছিল। ইয়াৰ পৰাই বুজিব পাৰি এছ পি ৰাঘৱেন্দ্ৰ আৱস্থি মানসিকভাবে অস্থিৰ এজন বিষয়া আছিল।

৯৬ নে ৯৭ চনৰ কথা। জ্যোতি লোহাৰ নামৰ গোলাঘাট জিলাৰ এজন অসমীয়া যুৱকে নিষিদ্ধ ঘোষিত সংগঠন আলফাত যোগদান কৰি পিচত আত্মসমৰ্পন কৰি মূল সুতিলৈ ঘুৰি আহি ব্যৱসায় বানিজ্যত মনোনিবেশ কৰিছিল। কিন্তু হঠাৎ তেওঁৰ জীৱনলৈ নামি আহিল কাল অমানিশা। এছ পি ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থিৰ চৰকাৰী দেহৰক্ষী হিচাপে কৰ্মৰত কেইজনমান অসমীয়া আৰক্ষীয়ে এছ পিক লগাই দিলে যে আলফাত কৰ্মৰত হৈ থকা কালত ছালফা জ্যোতি লোহাৰে আলফাৰ কোটি কোটি টকা আত্মসাৎ কৰি ক'ৰবাত লুকুৱাই ৰাখিছে। তাক ধৰি আনি ভালদৰে সোধা পোচা কৰিলে টকাবোৰ কত ৰাখিছে কয় দিব। দেহৰক্ষীৰ পৰা সেই তথ্য আৰু সংবাদ পাই এছ পি ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থি লগে লগে একচনত নামিল। উদ্দেশ্য যেনে তেনে সেই টকা হস্তগত কৰা। খবৰ পোৱাৰ সন্ধিয়াই এছ পি ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থিয়ে সেই সময়ৰ দেৰগাঁও থানাৰ অচি নুৰুল হুছেইনক ছালফা জ্যোতি লোহাৰক ধৰি আনিবলৈ নিৰ্দেশ দিয়ে। জ্যোতি লোহাৰক ধৰি অনা অভিযান সফল কৰিবলৈ সেই সময়ৰ গোলাঘাট জিলাৰ টাউন দাৰোগা দেবেন বৰাক এছ পিৰ দেহৰক্ষী আৰু গাড়ীখন দি দেৰগাঁৱলৈ পঠোৱা হয়। তাৰপিছত দেৰগাঁও থানাৰ অচি আৰু এছ পিয়ে পঠোৱা আৰক্ষীৰ দলে প্ৰেমিকাৰ ঘৰত আড্ডা দি থকা অৱস্থাৰ পৰা জ্যোতি লোহাৰক ধৰি আনি গোলাঘাট চহৰৰ নাতি দূৰত নিজানত অৱস্থিত সেই সময়ৰ গোলাঘাটৰ ভুত বাংলা হিচাপে পৰিগণিত এখন পৰিত্যক্ত ঘৰলৈ লৈ আহে।

লুকুৱাই ৰখা টকাৰ সন্ধানত তথ্য বাহিৰ কৰাৰ বাবে এছ পি ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থিৰ নিৰ্দেশত ছালফা জ্যোতি লোহাৰৰ ওপৰত অকথ্য নিৰ্যাতন চলোৱা হৈছিল। পুলিচ লগাই সেই ভুত বাংলাৰ আশে পাশে সাধাৰণ মানুহৰ প্ৰৱেশ নিষেধ কৰা হৈছিল।

তেনেদৰে কেইবাদিনো একেৰাহে চলোৱা পাশৱিক নিৰ্যাতনৰ বলী হৈ আৰক্ষী জিম্মাতে ছালফা জ্যোতি লোহাৰৰ মৃত্যু হয়। প্ৰত্যক্ষদৰ্শী দুই এজনে কোৱা অনুসৰি এছ পি ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থিয়ে লাঠিৰে কোবাই কোবাই জ্যোতি লোহাৰৰ হাত ভৰি ভাঙি দিছিল।

তেনে পাশৱিক নিৰ্যাতনৰ বলী হৈ মৃত্যু হোৱা জ্যোতি লোহাৰৰ মৃত দেহ তদানীন্তন এছ পিৰ দেহৰক্ষী আৰু ড্ৰাইভাৰে দেহত শিল বান্ধি গোলাঘাট জিলাৰ কালিয়নি নদীত পেলায় থৈ আহে। ইফালে পুলিচে আটক কৰি লৈ যোৱাৰ পিছত প্ৰেমিক সন্ধানহীন হৈ থকাত প্ৰেমিকাই প্ৰেমিকৰ অনুসন্ধান আৰম্ভ কৰে। প্ৰেমিকৰ বিষয়ে পুলিচক সুধি একো সদুত্তৰ নোপোৱাত প্ৰেমিকাই গোলাঘাট সদৰ থানাত এখন এজাহাৰ দাখিল কৰে যদিও গোলাঘাট সদৰ থানাৰ সেই সময়ৰ অচি চিত্ৰ গগৈয়ে সেই এজাহাৰ গ্ৰহণ নকৰিলে আৰু ঘটনাৰ কোনো আইনী প্ৰক্ৰিয়া আৰম্ভ নকৰিলে। উপায়ন্তৰ হৈ প্ৰেমিকাই গুৱাহাটীৰ চি আই ডিত এজাহাৰ দাখিল কৰে। চি আই ডিয়ে ঘটনাৰ তদন্ত ক্ষীপ্ৰতাৰে কৰি আই পি এছ, এছ পি ৰাঘৱেন্দ্ৰ অৱস্থি, দাৰোগা দেবেন বৰা আৰু গোলাঘাট সদৰ থানাৰ অচি চিত্ৰ গগৈ সহ এছ পিৰ দেহৰক্ষী আৰু গাড়ী ড্ৰাইভাৰকো গ্ৰেপ্তাৰ কৰি জেল হাজোতলৈ প্ৰেৰণ কৰে। তদানীন্তন দেৰগাঁও থানাৰ অচি নুৰুল হুছেইনে এছ পিয়ে পঠোৱা আৰক্ষীৰ দলে জ্যোতি লোহাৰক আটক কৰি লৈ যোৱাৰ কথা থানাৰ দৈনিক পঞ্জী বা জেনেৰেল ডায়েৰীত বিধি অনুসৰি লিপিবদ্ধ কৰি নিজৰ কৰ্তব্য পালন কৰা কাৰণে গ্ৰেপ্তাৰৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ সক্ষম হয়।

ছালফা জ্যোতি লোহাৰৰ হত্যাকাণ্ডৰ বিচাৰ আদালতত কেইবাবছৰো চলিল। বিচাৰ নিম্ন কৰ্টৰ পৰা গৈ উচ্চ ন্যায়ালয় আৰু উচ্চতম ন্যায়ালয় পালে। কিন্তু ভুক্তভোগীয়ে ন্যায় নাপালে।

টোকাঃ সেই সময়ত প্ৰকাশিত বাতৰিৰ ধাৰাবাহিক বাতৰি মনত পেলায় লিখিছোঁ। ঘটনাৰ চন তাৰিখ আৰু কিছু তথ্য বিসংগতি হ'ব পাৰে। 

মানুহে ভাবে- বিষয়া যিমান ডাঙৰ সিমানেই বহুত জনা বুজা আৰু সংবেদনশীল মানুহ। গতিকে তেওঁলোকে যি কৰে, যি কয় সকলো শুদ্ধ, সকলো ভাল। কিন্তু IAS বা IPS এজনো মানৱীয় গুণবিহীন চৰিত্ৰৰ হ'বও পাৰে। 

অসমীয়াৰ স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ ইতিহাস

মান- ইংৰাজ যুদ্ধৰ পিছত বৃটিছে ধীৰে ধীৰে অসমত নিজৰ শাসন প্রতিষ্ঠা কৰিছিল। যদিও বৃটিছে অসমত ত্রাণকর্তা ৰূপত ভুমুকি মাৰিছিল তথাপি তেওঁলোকৰ সাম্ৰাজ্যবাদী অভিলাষ অতি সোনকালে প্ৰকট হৈছিল। সেয়েহে কম সময়ৰ ভিতৰতে বৃটিছ শাসন বিৰুদ্ধ অসন্তুষ্টিয়ে চূড়ান্ত সীমা পাইছিলহি। অসমৰ জনসাধাৰণে প্ৰথমৰে পৰা বৃটিছৰ প্ৰতি বিৰূপ মনোভাব লৈছিল। বিশেষকৈ উচ্চ শ্ৰেণীটোৱে বৃটিছৰ উদ্দেশ্য সম্পৰ্কে সন্দিহান আছিল আৰু তেওঁলোকৰ নীতি তথা কাম-কাজত অসন্তুষ্ট আছিল। সম্ভ্রান্ত শ্ৰেণীটোৱে সামান্য পৰিমাণৰ পেঞ্চন আৰু নিম্নবৰ্গৰ পদবীৰ বিনিময়ত তেওঁলোকৰ ভূ-সম্পত্তি আৰু পাইকবোৰ বৃটিছে কাঢ়ি লোৱা বুলি অনুভৱ কৰিছিল। বৃটিছ শাসনে প্রকৃতপক্ষে পুৰণি শাসন প্ৰণালীটো ভাঙি পেলাইছিল। শাসক শ্রেণীৰ এক সদস্য ৰূপে ভোগ কৰি অহা ক্ষমতা আৰু বিশেষাধিকাৰ হেৰুৱাব লগা হোৱা কাৰ্যই তেওঁলোকক বৃটিছৰ উদ্দেশ্য সম্পৰ্কে নকৈ চিন্তা কৰিবলৈ শিকাইছিল। তেওঁলোকে বৃটিছৰ অধীনত তেনেই নিষ্প্রাণ ভৱিষ্যৎ দেখা পাইছিল। সেয়েহে দেশৰ পৰা বৃটিছক বহিস্কাৰ তথা পুৰণি শাসনতন্ত্ৰৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ তেওঁলোক সন্মিলিত হৈছিল। তেওঁলোকৰ এই সিদ্ধান্তও ফলশ্রুতি হিচাপে কম দিনৰ ভিতৰত বিদেশী শাসন ওফৰোৱাৰ এলানি অসফল প্রচেষ্টা চলিছিল।

গোমধৰ কোঁৱৰৰ বিদ্রোহ: 

আহোম ৰাজতন্ত্ৰৰ লগত তেজৰ সম্পৰ্ক থকা ফেনা কোঁৱৰৰ পুত্ৰ গোমধৰ কোঁৱৰ আৰু ধনঞ্জয় পিয়লি বৰগোঁহাইৰ নেতৃত্বত ১৮২৮ চনত বৃটিছৰ বিৰুদ্ধে প্রথম বিদ্ৰোহৰ প্ৰচেষ্টা চলোৱা হৈছিল। আহোম ৰাজসভাৰ কিছুমান প্রাক্তন বিষয়ববীয়াইও তেওঁলোকৰ সৈতে হাত মিলাইছিল। তেওঁলোকে গোমধৰ কোঁৱৰক দেশখনৰ ৰজা বুলি ঘোষণা কৰিছিল। তেওঁলোকে মানুহ-দুনুহ আৰু অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ গোটাই যোৰহাটৰ দক্ষিণ-পূব প্ৰান্তত অৱস্থিত বাছাত গোমধৰ কোঁৱৰক ৰাজপাটত অধিষ্ঠিত কৰাইছিল। তেওঁলোকে মানুহৰ পৰা কৰ সংগ্ৰহ কৰিছিল আৰু বৃটিছ প্ৰশাসনৰ বিৰুদ্ধে বিদ্ৰোহ কৰিবলৈ তেওঁলোকক উচতনি দিছিল। ৰাজ অভিষেক পতাৰ বিদ্ৰোহীসকলে সশস্ত্র বাহিনীৰ সৈতে মৰিয়ণীলৈ আগবাঢ়িছিল। যোৰহাটৰ পৰা ১২ মাইল দূৰত অৱস্থিত মৰিয়ণীত লেফটেনেন্ট ৰাডাৰফ’ৰ্ডৰ অধীনত এটি সেনাদলে আগছি ধৰিলে। ৰাজনৈতিক প্রতিনিধি কেপ্টেইন নিউভিলৰ ৰংপুৰত পদার্পণ আৰু তেওঁৰ ক্ষিপ্ৰ কাৰ্যব্যৱস্থাই গোমধৰৰ অনুগামীসকলক দোমোজাত পেলাইছিল। এক দুর্বল প্ৰতিৰোধ প্ৰদৰ্শন কৰি গোমধৰ নগা পাহাৰলৈ পলাই গৈছিল আৰু তেওঁৰ বেছিভাগ সহযোগীক গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হৈছিল। পাছলৈ গোমধৰ কোঁৱৰে আত্মসমর্পন কৰিছিল আৰু তেওঁক সাত বছৰৰ বাবে কাৰাবাস বিহি বংগৰ ৰংপুৰ জেললৈ প্ৰেৰণ কৰা হৈছিল তেওঁৰ সহযোগী ধনঞ্জয়ক ফাঁচী বিহা হৈছিল। কিন্তু তেওঁ কিবাকৈ পলাই গৈ নগাপাহাৰ পায়গৈ।

দ্বিতীয় বিদ্রোহ : 

১৮২৯ চনত ধনঞ্জয় আৰু তেওঁৰ পুত্ৰ হৰনাথে দ্বিতীয় বিদ্ৰোহ সূচনা কৰে। ধনঞ্জয় আৰু গোমধৰৰ কিছুমান অনুগামীয়ে মটক ৰাজ্যলৈ পলাবলৈ সক্ষম হৈছিল আৰু তেওঁলোকে এক বৃহৎ পৰিমাণৰ বিৰোধী অভুত্থানৰ বিস্তৃত আৰ্হি যুগুত কৰিছিল। ধনঞ্জয়ক তেওঁৰ দুই পুত্ৰ হৰকান্ত আৰু হৰনাথ আৰু জোঁৱায়েক জিউৰাম দিহিঙিয়া বৰুৱাই সহায় কৰিছিল। অতি কম দিনৰ ভিতৰত গুৱাহাটীস্থ পূৰ্বৰ ৰাজ প্রতিনিধি বদন চন্দ্ৰ বৰফুকনৰ পুত্ৰ পিয়লি বৰফুকন, ৰূপচান্দ কোঁৱৰ আৰু বোম চিংফো তেওঁলোকৰ লগ লাগিল। মোৱামৰিয়া, খামটি, চিংফো, খাচি, গাৰো আৰু নাগাৰ মুখিয়ালসকলৰ পৰাও সহায় বিচৰা হৈছিল। তেওঁলোকলৈ গোপন পত্ৰ প্ৰেৰণ কৰা হৈছিল আৰু বৃটিছ খেদাৰ বাবে তেওঁলোকক সৈন্য বাহিনী পঠাবলৈ অনুৰোধ জনোৱা হৈছিল। ৰূপচান্দ কোঁৱৰক ৰাজসিংহাসনৰ প্ৰাৰ্থী হিচাপে ঠিক কৰা হৈছিল। দেও পূজা পতাৰ পিছত বিদ্রোহীসকলে ৰংপুৰলৈ আগবাঢ়িছিল আৰু তাত থকা বৃটিছ অস্ত্ৰাগাৰটো জ্বলাই দিব বিচাৰিছিল। কিন্তু তেওঁলোকৰ এই আক্রমণ প্রতিহত কৰা হৈছিল। তাতে থকা বৃটিছ সেনাবাহিনীয়ে বিদ্রোহীসকলক খেদী পঠিয়াইছিল। দধনঞ্জয় (তেওঁ নিজ পুত্ৰ হৰকান্তৰ সৈতে পাহাৰলৈ পলাই গৈছিল) বাবে বেছিভাগ নেতাক আতক কৰা হৈছিল। পিয়লি, জিউৰাম, হৰনাথ, ৰূপচান্দ আৰু বোম চিংফোৰ বিচাৰ যোৰহাটৰ পঞ্চায়তত চলিছিল। তেওঁলোক আটাইকেইজনকে দেশদ্ৰোহ আৰু বিদ্ৰোহৰ অপৰাধী বুলি ঘোষণা কৰা হৈছিল আৰু মৃত্যুদণ্ড বিহা হৈছিল। সর্বশেষ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰিছিল স্কটে। পিয়লি আৰু জিউৰামক ফাঁচী বিহা হৈছিল। আন বিদ্রোহীবোৰক ১৪ বছৰৰ বাবে কাৰাবাস দিয়া হৈছিল। তেওঁলোকক বংগলৈ নির্বাসিত কৰা হৈছিল তথা তেওঁলোকৰ সম্পত্তি বাজেয়াপ্ত কৰা হৈছিল।

তৃতীয় বিদ্রোহ : 

১৮৩০ চনত গদাধৰ সিংহৰ নেতৃত্বত বৃটিছৰ বিৰুদ্ধে তৃতীয় বিদ্ৰোহৰ প্ৰচেষ্টা চলোৱা হৈছিল। গদাধৰ সিংহক ইয়াং গোমেনদেউ বুলিও জনা গৈছিল। তেওঁক পূৰ্বৰ ৰজা যোগেশ্বৰ সিংহৰ এগৰাকী সম্পৰ্কীয় বুলি জনা হৈছিল। শদিয়াত বাহৰ পাতি থকা চিপাহীসকলৰ পৰা কূটনৈতিকভাৱে তেওঁ সমর্থন আদায় কৰিব বিচাৰিছিল, যদিও চিপাহীবোৰে তেওঁক কৰায়ত্ব কৰি গুৱাহাটীলৈ পঠাই দিলে। বৃটিছৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিবলৈ তেওঁ ব্ৰহ্মদেশৰ ৰজাৰ সমৰ্থন পাইছিল বুলি সন্দেহ কৰা হৈছিল। বৃটিছ চৰকাৰে সচেষ্ট হৈ তেওঁক গ্ৰেপ্তাৰ কৰিছিল। এনেদৰে দুখজনকভাৱে তেওঁৰ প্ৰচেষ্টা বিফল হৈছিল। গ্ৰেপ্তাৰৰ পিছত তেওঁৰ কি হৈছিল সেই বিষয়ে একো জনা নাযায়।

খাচিসকলৰ বিদ্রোহ (১৮২৯)ঃ

বৃটিছৰ বিৰুদ্ধে হোৱা অসন্তোষ কেৱল উজনি অসমতে সীমাবদ্ধ হৈ থকা নাছিল। অসমৰ পাহাৰবোৰতো জনগণে বৃটিছ হস্তক্ষেপক প্ৰতিৰোধ কৰিছিল। ড° এছ. এল. বৰুৱাই লিখিছে যে খাছিসকলে বৃটিছৰ বিৰুদ্ধে দৃঢ়মনা আৰু সংগঠিত প্ৰতিৰোধ গঢ়ি তুলিছিল (১৮২৮-৩০)। মান যুদ্ধত জড়িত থকাৰ অপৰাধত কেবা গৰাকী খাছি মুখিয়ালে দুৱাৰ (গিৰিপথ) অঞ্চলৰ দখল হেৰুৱাইছিল। এই দখলবোৰ তেওঁলোকে আহোম শাসনযন্ত্ৰৰ অধীনত পাইছিল। ইয়ে তেওঁলোকৰ মাজত এক আর্থিক সংকটৰ সৃষ্টি কৰিছিল আৰু ইয়াৰ বিৰুদ্ধে তেওঁলোকে প্রতিবাদ গঢ়ি সংকল্প লৈছিল। খৈৰামৰ শাসক ৰমাণিকে এই ক্ষেত্ৰত আগভাগ লৈছিল। ১৮২৮ চনৰ আগষ্ট মাহত তেওঁ গুৱাহাটীৰ নিকটবর্তী ডিমৰীয়ালৈ নামি আহে আৰু ৰাজহ বিষয়াবোৰে সংগ্ৰহ কৰা ৰাজহ জব্দ কৰে। তেওঁ লগতে অতি কম দিনৰ ভিতৰত দুৱাৰবোৰ পুনঃ দখল কৰাৰ মুকলি ঘোষণা কৰে।

কিন্তু বিদ্ৰোহৰ প্ৰকৃত যুজঁ এগৰাকী সাহসী খাছি মুখিয়াল তথা ছিয়েম বা নংখালোৰ ৰজা ইউ তিৰুত সিঙে আৰম্ভ কৰে। ১৮২৬ চনত ডেভিদ স্কটে এক সন্ধি যোগে তেওঁক বৃটিছৰ অধীনত আনিবলৈ সক্ষম হৈছিল। খাছি পাহাৰৰ মাজেৰে অসম আৰু ছিলেটক সংলগ্ন কৰিব খোজা এক নির্মাণতো তেওঁ সম্মতি প্ৰদান কৰিছিল। পথটি মুকলি কৰাৰ পাছত যেতিয়া নংখালোত এটি বাংলা আৰু আৰক্ষী চকী গঢ়ি উঠিল তেতিয়া ৰাজ্যখন বৃটিছে দখল কৰিবলৈ কৰা অভিসন্ধিটোৰ ই এক প্রাথমিক প্রয়াস হ'ব পাৰে বুলি তেওঁলোকে ভাবিলে। ১৮২৯ চনৰ ৪ এপ্ৰিলত ৫০০ জনীয়া এটি খাছি বাহিনীয়ে আকস্মিকভাবে আক্রমণ চলাই নংখালোত দুগৰাকী বৃটিছ বিষয়া ক্রমে লেফটেনেন্ট বাৰ্লটন আৰু বেডিংছ্ ফিল্ড সহ ৬০ জনে ভাৰতীয় চিপাহীক হত্যা কৰে। তেওঁলোকে বাংলাটো জ্বালাই দিয়ে আৰু নিৰ্মাণত জড়িত কয়দীসকলক মোকোলাই দিয়ে। তিৰুত সিঙে বৃটিছৰ তেওঁৰ ৰাজ্যত প্ৰবেশ কৰাৰ অনুমতি দিযে এটা ভুল কৰিছে তাক অনুধাৱন কৰি নিজে এই আক্ৰমণৰ নেতৃত্ব দিছিল। আন ছিয়েমসকলে তিৰুত সিঙৰ লগত ঐক্যবদ্ধ হৈছিল আৰু এই বিদ্ৰোহত আন বহুতো পাহাৰীয়া মানুহে যোগ দিছিল। এই বিদ্রোহ দমন কৰিবৰ বাবে বৃটিছে সকলো ফালৰ পৰা সৈন্য বাহিনী প্ৰেৰণ কৰিছিল। ১৮৩০ চনৰ শেষলৈ বহুতো খাছি মুখিয়ালে আত্মসমর্পণ কৰিছিল যদিও তিৰত সিঙে ১৮৩২ চনৰ জুন মাহলৈ যুদ্ধ চলাই গৈছিল খাছি বীৰ তিৰুত সিঙে অৱশেষত ১৮৩৩ চনৰ ১৩ জানুৱাৰীত আত্মসমর্পণ কৰে আৰু ঢাকাত থকা বৃটিছ কাৰাগাৰৰ এগৰাকী কয়দী হয়গৈ। কাৰাগাৰত তেওঁৰ বাবে এটি সুকীয়া গৃহ মঞ্জুৰ কৰা হৈছিল তথা মাহেকত ৬৩ টকাকৈ তেওঁক পেঞ্চন প্ৰদান কৰা হৈছিল। পৰিপূৰক সন্ধিৰ অধীনত ছিয়েমসকলক আনি লৈ বৃটিছ খাছিসকলক শান্ত কৰাইছিল।

(পৰিপূৰক সন্ধিঃ পৰিপূৰক সন্ধিৰ নীতি লৰ্ড ৰিছাৰ্ড ৱেলেছলিয়ে প্ৰৱৰ্তন কৰিছিল। তেওঁ ১৭৯৮ ৰ পৰা ১৮০৫ চনলৈ ভাৰতৰ বৃটিছ গৱৰ্নৰ জেনেৰেল আছিল। এই নীতিৰ অধীনত ভাৰতীয় শাসকসকল বৃটিছৰ সুৰক্ষাধীন হৈছিল। তেওঁলোকে ঘৰুৱা সৈন্যক অব্যাহতি দি নিজৰ শাসিত অঞ্চলত বৃটিছ সেনাক ৰক্ষণাবেক্ষণ দিছিল। তেওঁলোকে নিজৰ বৈদেশিক নীতিৰ নিয়ন্ত্ৰণ বৃটিছৰ ওচৰত সমৰ্পণ কৰিছিল। ইয়াৰ বাবত বৃটিছে তেওঁলোকক শত্ৰুৰ আক্ৰমণৰ পৰা সুৰক্ষা প্ৰদান কৰিছিল।)

ওপৰত উল্লিখিত অভ্যুত্থানবোৰে ইয়াৰ তাৎক্ষণিক উদ্দেশ্য সিদ্ধিত বিফল হৈছিল। তেওঁলোকৰ বিদ্ৰোহবোৰৰ প্ৰতি গণ সমর্থন নথকা হেতুকে বিদ্রোহীসকল বিফল হৈছিল। অসমৰ পূৰ্বৰ শাসন তন্ত্ৰৰ বিষয়ববীয়াসকলৰ হাতত ভোগা অত্যাচাৰ আৰু অন্যায়ৰ তিক্ততাপূৰ্ণ স্মৃতি সাধাৰণ মানুহে পাহৰিব পৰা নাছিল। তেওঁলোকে লগতে ইয়াক পাহৰি যোৱা নাছিল যে মানৰ আক্ৰমণৰ সময়ত এই বিষয়ববীয়া সম্ভ্রান্ত শ্রেণীটোৱে সাধাৰণ মানুহখিনিক সহায় কৰিবলৈ অলপো আগবাঢ়ি অহা নাছিল। সেয়েহে তেওঁলোকে স্থানীয় মুখিয়াল আৰু সম্ভ্ৰান্তসকলৰ স্বৈৰচাৰী শাসনতকৈ বিদেশী শাসনকে বেছিকৈ পছন্দ কৰিছিল।

দ্বিতীয়তে বিদ্ৰোহবোৰ যথাযতভাৱে সংগঠিত কৰা হোৱা নাছিল। সংগঠিত আৰু উচ্চমানৰ বৃটিছ বাহিনীৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দিবলৈ তেওঁলোকৰ পৰ্যাপ্ত সামৰিক শক্তি নাছিল।

তৃতীয়তে বেছিভাগ বিদ্রোহেই হুৰমূৰকৈ গঢ়ি তোলা হৈছিল আৰু বিদ্ৰোহৰ নেতৃবৃন্দৰ ৰাজনৈতিক বিচাৰ-বুদ্ধি আৰু দূৰদৃষ্টিৰ অভাৱ আছিল। জনসাধাৰণে যে পুনৰ আগৰ অৰাজক শাসন ঘূৰি অহাটো কামনা নকৰে তাক নেতাসকলে অনুভৱ কৰিব পৰা নাছিল। এই সকলোবোৰ কাৰণৰ ফলত আদিভাগতে অসমত হোৱা বৃটিছ বিৰোধী অভ্যুত্থান সফল হ’ব পৰা নাছিল। অৱশ্যে কে. এন. দত্তই সঠিকভাৱে উল্লেখ কৰিছে যে যদিও এই বিদ্রোহীসকল পৰাজিত আৰু ধ্বংস হৈছিল তথাপি বিদেশী শাসনৰ বিৰুদ্ধে অসমভাৱে যুদ্ধ কৰা বিদ্রোহী নেতাসকলে দেশপ্রেম আৰু ত্যাগৰ এক জলন্ত উদাহৰণ দি থৈ গ'ল যিয়ে বিদেশী শাসনৰ বিৰুদ্ধে স্বাধীনতা যুঁজ কৰাৰ বাবে পাছৰ প্ৰজন্মক উৎসাহিত কৰিছিল।

তাৰোপৰি, যদিও বৃটিছ বিৰোধী অভুত্থানে ইয়াৰ তাৎক্ষণিক উদ্দেশ্য লাভত বিফল হৈছিল, তথাপিও উজনি অসমৰ শাসন প্ৰণালীত ই এক গুৰুত্বপূৰ্ণ পৰিৱৰ্তন সাধন কৰিছিল। এই বিদ্রোহে সীমাবদ্ধ ক্ষেত্ৰাধিকাৰৰ ভিতৰত উজনি অসমৰ শাসনতন্ত্ৰত আহোম ৰাজতন্ত্র পুনঃ প্রতিষ্ঠা কৰিছিল। উজনি অসমৰ জনসাধাৰণৰ ভাবাবেগক সান্ত্বনা প্ৰদান কৰিবলৈ আহোম ৰাজ পৰিয়ালৰ এগৰাকী সদস্য পুৰন্দৰ সিংহক ৰাজসিংহাসনত বহুওৱা হৈছিল। ১৮৩৩ চনৰ মাৰ্চত হোৱা এক চুক্তিমৰ্মে পুৰন্দৰ সিংহই বৃটিছক ৫০,০০০ টকা কৰ হিচাপে দিবলৈ মান্তি হৈছিল। তেওঁ বৃটিছ ৰাজনৈতিক প্রতিনিধিৰ আদেশ মানি চলিবলৈ সন্মতি প্ৰদান কৰিছিল।

অসমত কৃষক বিদ্রোহ

---------------------------------

১৮৫৭ চনৰ বিদ্ৰোহৰ অন্তত বৃটিছ ইষ্ট ইণ্ডিয়া কোম্পানীৰ শাসনৰ অৱসান ঘটিল আৰু ভাৰতবৰ্ষক বৃটিছ ৰজাৰ প্ৰত্যক্ষ শাসনলৈ অনা হ’ল। কিন্তু অভ্যন্তৰীণ প্ৰশাসনত তেনেই সামান্য পৰিৱৰ্তন ঘটিল আৰু বৃটিছ শাসকসকলে জনসাধাৰণক দৰিদ্ৰ কৰি দেশখনৰ সম্পদ লুণ্ঠন কৰাৰ আঁচনি অব্যাহত ৰাখিলে। বৰ্দ্ধিত মূল্যত ভূমি ৰাজহ নিৰূপণৰ প্ৰতিটো নতুন নিৰিখ তথা আয়কৰ, মুদ্ৰাংক শুল্ক বা টিকট শুল্ক, অনুজ্ঞাপত্ৰ শুল্ক আদি নতুন ধৰণৰ কৰ আৰোপে জনসাধাৰণৰ অসন্তোষ বৃদ্ধি কৰিছিল। ইষ্ট ইণ্ডিয়া কোম্পানীয়ে অসমত কানিৰ ব্যৱসায় কৰাৰ বিৰুদ্ধে মণিৰাম দেৱানে প্রতিবাদ কৰিছিল। কিন্তু তেওঁৰ এই প্ৰতিবাদক কাণসাৰ কৰা হোৱা নাছিল আৰু কানি আৰু নিমখৰ ব্যৱসায়ৰ দ্বাৰা চৰকাৰৰ বাবে বৃহৎ পৰিমাণৰ ৰাজহ সংগ্ৰহ কৰি থকা হৈছিল। ১৮৩৭ চনত অসমৰ স্কুল- কাছাৰীৰ পৰা অসমীয়াক অপসাৰণ কৰি বাংলা ভাষা আৰম্ভ কৰাক লৈ সূত্রপাত ঘটা ভাষা বিবাদে ১৮৬০ ৰ দশকত গভীৰ ৰূপ ধাৰণ কৰিছিল আৰু সাধাৰণ মন আন্দোলিত কৰি তুলিছিল।

ফুলগুৰিৰ বিদ্রোহ, ১৮৬১

--------------------------------------

নগাওঁ জিলাৰ ফুলগুৰি অঞ্চলৰ খেতিয়কসকলৰ বেছিভাগেই জনজাতীয় (তিৱা আৰু কছাৰী) লোক আছিল। ১৮৬১ চনত এই সকল লোকে আফিং খেতি নিষিদ্ধ কৰাৰ বিৰুদ্ধে ৰাইজ মেল পাতি তীব্র প্রতিবাদ সাব্যস্ত কৰিছিল। সেই বছৰটিতে তামোল আৰু পানৰ ওপৰত কৰ আৰোপ কৰিব বুলি ওলোৱা গুজৰে তেওঁলোকক ক্ষোভিত কৰি তুলিছিল। কিন্তু বৃটিছ কতৃপক্ষই তেওঁলোকৰ এই ভাবাবেগক সামান্যতমো গুৰুত্ব নিদিলে আৰু ১৮৬১ চনত খেতিয়কসকলে কৰা বিৰূধাচৰণক তীব্ৰভাৱে দমন কৰাৰ পন্থা হাতত ল'লে।

লেফটেনেন্ট ছিংগাৰ নামৰ কনিষ্ঠ সহকাৰী আয়ুক্ত এগৰাকীয়ে প্ৰাণ হেৰুৱালে আৰু এই বৃটিছ বিষয়াজনৰ মৃতদেহটো কলং নদীত পেলাই দিয়া হ'ল। তেওঁৰ লগত অহা পুলিচ বাহিনীটোৱে আতংকত পেলাই গৈছিল। নগাওঁ জিলাৰ বিষয়া লেফটেনেন্ট স্কঞ্জও এই ক্ষেত্ৰত বিশেষভাৱে সতর্ক হৈ উঠিল আৰু ঘটনা সংঘটিত স্থানলৈ সৈন্য বাহিনী। কৰিছিল। যেতিয়া জনতাৰ পৰত গুলীবৰ্ষণ কৰা হ'ল তেতিয়া কেবাজনো লোকে প্ৰাণ হেৰুৱালে আৰু বহু কেইজন ঘূণীয়া হ'ল। হত্যাৰ গোচৰটিত লিপ্ত থকাৰ অভিযোগত একচল্লিশ জন লোকক গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হ'ল আৰু ইয়াৰে আঠ কিম্বা নজন নেতাক, যিসকলৰ বেছিভাগ জনজাতীয় লোক আছিল, মৃত্যু অথবা দেশান্তৰকৰণৰ শাস্তি বিহা হ’ল। এই ঘটনাটিক অসমৰ জনসাধাৰণে ‘ফুলগুৰিৰ ধেৱা’ বা ফুলগুৰিৰ যুদ্ধ বুলি এতিয়াও মনত ৰাখি আহিছে। ঔপনিবেশিক শোষণ নীতিৰ বিৰুদ্ধে অসমত সংঘটিত ই আছিল প্রথম স্বতঃস্ফূর্ত গণ-আন্দোলন।

বৃটিছ চৰকাৰৰ দ্বাৰা আৰোপ কৰা গৃহ শুল্ক, মুদ্ৰাংক শুল্ক আদিৰ নিচিনা নতুন শুল্কৰ বাবে জয়ন্তীয়া পাহাৰৰ লোকসকল ভীষণ অসন্তুষ্ট হৈছিল। তেওঁলোকে ইয়াৰ বিৰুদ্ধে মুকলিভাৱে বিদ্রোহ কৰিছিল । বৃটিছে এই বিদ্রোহ কঠোৰ হাতেৰে দমন কৰিছিল যদিও, কিন্তু সমস্যাৰ ইয়াতে অন্ত পৰা নাছিল। ইয়াৰ কিছুদিনৰ পিছতে জনজাতীয় ৰীতি-নীতিৰ ওপৰত হস্তক্ষেপ কৰা অনুজ্ঞাপত্ৰ এক শুল্কই খাছী লোকসকলক জাগ্র ত কৰিছিল। অৱশেষত ১৮৬৩ চনত এক সুদীর্ঘকালীন আৰু কঠোৰ অভিযানৰ দ্বাৰা তেওঁলোকক দমন কৰা হৈছিল।

অসমত সংঘটিত কৃষক আন্দোলনবোৰৰ ভিতৰত ১৮৯৩-৯৪ চনৰ ভিতৰত সংঘটিত অসম বিদ্রোহ আছিল আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ। ১৮৯৩ চনত অসমৰ মুখ্য আয়ুক্ত ছাৰ উইলিয়াম ৱাৰ্ডে সামর্থ অনুযায়ী মাটিৰ খাজানা বৃদ্ধি কৰাৰ সিদ্ধান্ত ল’লে। এই নতুন নিৰিখ অনুযায়ী খাজানা ৭০ ৰ পৰা ৮০ শতাংশলৈ বৃদ্ধি কৰা হ’ল আৰু ইয়ে খেতিয়কসকলক ক্রোধান্বিত কৰি তুলিছিল। জনসাধাৰণৰ এই অসন্তোষ ব্যক্ত কৰিবৰ বাবে কামৰূপ আৰু দৰঙত এলানি ৰাইজ মেল অনুষ্ঠিত হৈছিল। কেৱল মাথো মাটি আৰু খেতিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল খেতিয়কসকলৰ আৰ্থিক সুস্থিৰতা প্ৰভাৱ পেলোৱা এই অন্যায়মূলক নির্দেশটো বাতিল কৰিবলৈ তেওঁলোকে দাবী তুলিছিল। কামৰূপৰ ৰঙিয়া আৰু লচিমা, তথা দৰঙৰ পথৰুঘাটৰ জনসাধাৰণে ‘কৰ নিদিয়া অভিযান’ কৰিছিল আৰু যিয়ে ৰাইজৰ নিৰ্দেশ অমান্য কৰিব তেওঁকো সমাজচ্যুত কৰা হ'ব বুলি ঘোষণা কৰা হৈছিল। ইয়ে কর্তৃপক্ষক সচকিত কৰি তুলিছিল আৰু এই গণ অভ্যুত্থানক দমন কৰিবৰ বাবে, – যাক তেওঁলোকে বিদ্রোহ আখ্যা দিছিল, সৈন্য বাহিনী ব্যৱহাৰ কৰিছিল। 

● ৰঙিয়া

-----------------

১৮৯৩ চনৰ ডিচেম্বৰ আৰু ১৮৯৪ চনৰ জানুৱাৰী মাহত ৰঙিয়াৰ পৰিস্থিতি বৰ উত্তেজনাময় হৈছিল। ৰঙিয়া বজাৰত কৰা লুটপাতেৰে ৰঙিয়াৰ আন্দোলন আৰম্ভ হৈছিল। কামৰূপ জিলা উপায়ুক্ত মেককেবো ঘটনাস্থলীত উপস্থিত হৈছিল আৰু কেবাজনো নেতাক গ্ৰেপ্তাৰ কৰিছিল। ১০ জানুৱাৰীত ৰঙিয়া আৰক্ষী থানাৰ সমীপবর্তী এখন পথাৰত কেবাহাজাৰ লোকৰ সমাগম ঘটিছিল। যেতিয়া মেককেবে তেওঁলোকক ছত্ৰভংগ দিয়াৰ নিৰ্দেশ দিলে তেতিয়া তেওলোকে ‘আমি বৰ্দ্ধিত খাজানা আদায় নিদিও’ বুলি চিঞৰি উঠিল। সেই দিনাখনে সন্ধিয়া গ্ৰেপ্তাৰ বৰণ কৰা নেতাসকলক মোকলাবৰ বাবে তেওঁলোকে আৰক্ষী থানাৰ পিছে অগ্ৰসৰ হ’ল আৰু তেতিয়া আৰক্ষীয়ে তেওঁলোকৰ ওপৰত গুলীবর্ষণ কৰিছিল। পৰিস্থিতিৰ জটিল ৰূপ দেখি মেক কেবে অতিৰিক্ত বাহিনী মাতি পঠালে। উপস্থিত ৰাইজৰ কেবাজনো লোকে প্ৰাণ হেৰুৱালে আৰু বহু কেইজনক গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হ’ল। এই বিদ্ৰোহক কঠোৰ হাতেৰে দমন কৰা হৈছিল। তৎস্বত্বেও নলবাৰী, বৰ্মা, বজালী আৰু আন আন ঠাইবোৰত আগৰ লেখিয়া তৎপৰতাৰে ৰাইজ মেলবোৰ অনুষ্ঠিত হৈ থাকিল। 

● লচিমা

-----------------

১৮৯৪ চনৰ জানুৱাৰী মাহত কামৰূপ জিলাৰ সৰুক্ষেত্ৰী মৌজাৰ লাচিমাৰ নিকতৱর্তী এখন গাৱত (কল্প) এগৰাকী মৌজাদাৰ আৰু এজন মণ্ডলক বেয়া ধৰণে প্ৰহাৰ কৰা হৈছিল। তেওঁলোকে তাত খাজানা সংগ্ৰহ কৰিবলৈ গৈছিল। এই সন্দৰ্ভত পয়সত্তৰ্জন লোকক গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হৈছিল। ৰায়তসকলৰ এই ভাবুকিয়ে মেককেবেক লচিমাত উপস্থিত হ’বলৈ বাধ্য কৰিছিল আৰু এই বিদ্রোহ দমন কৰিবৰ বাবে তেওঁ শক্তিশালী পন্থা হাতত লৈছিল। জনসাধাৰণক বশ নিয়াবৰ বাবে কৰ্তৃপক্ষই লোৱা পাশবিকতাক আজিও ইয়াৰ স্থানীয় জনসাধাৰণে মনত ৰাখিছে। 

● পথৰুঘাট

-------------------

১৮৯৪ চনৰ জানুৱাৰী মাহত দৰং জিলাৰ পথৰুঘাটত একে ধৰণৰ এক বিদ্রোহ সংঘটিত হৈছিল। ৰায়তসকলে খাজানা দিবলৈ যে অসমত হৈছিল এয়ে নহয় যিসকলে চৰকাৰক খাজানা দিব বিচাৰিছিল তেওঁলোককো বাধা প্ৰদান কৰিছিল। এই পৰিস্থিতিৰ সৈতে মোকাবিলা কৰিবলৈ দৰং জিলাৰ উপায়ুক্ত জে. ডি. এণ্ডাৰছনে লেফটেনেন্ট বেৰিংটনৰ অধীনত এক আৰক্ষী সেনা বাহিনী লৈ পথৰুঘাটত উপস্থিত হৈছিল। দ্বিতীয় দিনাখন ৰাতিপুৱা এণ্ডাৰছন থকা জিৰণি ঘৰটোৰ সন্মুখৰ ধাননি পথাৰত এক বিশাল জনতা সমবেত হৈছিলহি ।এণ্ডাৰছনে তেওঁলোকক আতৰি যাবলৈ কৈছিল যদিও জনগণে তেওঁৰ এই আদেশ কর্ণপাত নকৰি তেওঁলৈ লাঠি আৰু মাটিৰ চপৰা (দলি) নিক্ষেপ কৰিলে। আদেশ দিয়াত বেৰিংটনে তেতিয়া গুলিৰ নিৰ্দেশ দিলে আৰু ইয়াৰ ফলত পোন্ধৰজন লোকৰ মৃত্যু ঘটিল আৰু বহু ৰায়ত আঘাতপ্রাপ্ত হ’ল ৷ পথৰুঘাটৰ এই ঘটনাক এতিয়াও ‘দলি ৰণ’ বুলি স্মৰণ কৰা যায় কিয়নো এই যুদ্ধত জনসাধাৰণে বৃটিছক মাটিৰ চপৰাৰে আক্ৰমণ কৰিছিল।

অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত এনে ধৰণৰ বিদ্রোহ সংঘটিত হৈছিল। এই বিদ্ৰোহবোৰ দমন কৰিবলৈ চৰকাৰে কঠোৰ পন্থা হাতত লৈছিল । বৃটিছ ৰাজত্বৰ অধীনত জনগণে যি এক দুদৰ্শাৰ জীৱন কটাইছিল সেই বিষয়ে সচেতন কৰি তোলাৰ ক্ষেত্ৰত ৰাইজ মেলবোৰে এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা লৈছিল। এই বিদ্রোহবোৰ দেখি বৃটিছে অনুধাৱন কৰিছিল যে ৰাইজ মেলক নির্মূল নকৰিলে অসমত বৃটিছৰ সাৰ্বভৌম ক্ষমতা বৰ্তাই ৰখাটো অসম্ভৱ হৈ পৰিব।

অসমৰ ১৮৯৩-৯৪ চনত সংঘটিত কৃষক বিদ্রোহে বৃটিছ ৰাজৰ বিৰুদ্ধে ভৱিষ্যতে কৰা সংগ্ৰামৰ ইতিহাসত এক সুদুৰ প্ৰসাৰী প্ৰভাৱ পেলাইছিল। বিদেশী শাসকৰ অধীনত জনগণে যি এক দুর্দশাৰ জীৱন কটাইছিল তাৰ বিষয়ে ৰাইজক সজাগ কৰি তোলাত ৰাইজ মেলসমূহে গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল। ১৮৯৩-৯৪ চনৰ অভ্যুত্থানে সমগ্র প্রদেশখন আলোড়িত কৰি তুলিছিল আৰু ৰাজকীয় বিধান পৰিষদতো সেয়া প্রতিধ্বনিত হৈছিল।

পশ্চিম কাৰ্বি আংলংৰ ৰহস্যময় নিজৰা-উমাতৰ বিষয়ে জানো আহক

পশ্চিম কাৰ্বি আংলংৰ ৰহস্যময় চকু লোৰ নিজৰা-উমাৎ

                    লেখক- বলীন দেউৰী

এয়া উমাত ৷

উমাত মানে চকুলো ৷ চকুলো মানেই দুখ ৷ বহু শতিকাৰ বেদনাৰ সাক্ষী

এই উমাত জুৰি ৷ কত পুত্ৰহাৰা মাতৃয়ে পুত্ৰক শেষ বিদায় জনাই ইয়াৰ পাৰত হিয়া ঢাকুৰি কান্দিলে 

ক’ত ভগ্নীয়ে ভাতৃহাৰা হৈ ইয়াৰ পাৰত বিননী জুৰিলে ৷

ইয়াৰ সাক্ষী

এই উমাত জুৰি ৷

(তলৰ ভিডিঅত টিপি উমাৎ জুৰিৰ ভিডিঅ চাওক)

 যি পুত্ৰই পিতৃক শেষ বিদায় জনাই ইয়াৰ পাৰত কান্দোনত ভাগি পৰিছিল, কালক্ৰমত তেওঁৰ মৃত্যুৰ ক্ষণটো তেওঁৰ পুত্ৰই ইয়াৰ পাৰতেই ভাগি পৰিছিল ৷ এইদৰে এটিৰ পিছত আন এটি প্ৰজন্ম । বহু শতিকা মানুহৰ শোক বিষাদৰ স্মৃতি লৈ মৰি মৰি বাগৰি বৈ আছেএই উমাত জুৰিটি ৷ উমাতৰ অবিহনে কাৰো ক’তো শেষ বিদায় হোৱা নাই ৷ উমাতৰ পাৰত চকুলো নুটুকা কোনো নংটুং নাই ৷ উমাত মানে চকুলো ৷ এনে কোনো নংটুং নাই যাৰ চকুলো এই জুৰিটিত পৰা নাই ৷ এনে বিৰল ঘটনাৰ সাক্ষী এই সৰু জুৰীটি ৷ সেয়েহে ইয়াৰ নাম চকুলো ৷ নংটুং হ’ল খাছীসকলৰ এটি ঠাল ৷ তেওঁলোকৰ মাওবাহ ইয়াৰ পাৰত ৷ এই মাওবাহত মৃতকৰ অস্থি ৰাখি শোকত বিহ্বল আপোনজনে শেষ বিদায় জনাই ইয়াৰ পাৰতেই চকুলো টুকিছিল ৷ নংটুং খাছী পৃথিৱীৰ য’তে মৃত্যু নহওক কিয়, এই মাওবাহলৈ অস্থি অনাটো আছিল বাধ্যতামূলক ৷ অৱশ্যে এতিয়া খাছীসকল খ্ৰীষ্টান হ’ল ৷ পূৰ্বৰ পৰম্পৰা ত্যাগ কৰিলে ৷ ডিভ’ৰ্চ দিয়া জীৱন সংগীক কেতিয়াবা মনত পেলোৱাৰ দৰে কেতিয়াবা মনত পেলায় ৷ জুৰীটি কিন্তু এতিয়াও বৈ আছে ৷ চকুলোৰ দৰে পৰিষ্কাৰ পানী ৷ 

স্থান - উম্লাফেৰ, থানা - বৈঠালাংচ’ ৷

This post is updated by Tultul Kutum

বিখ্যাত ইংৰাজ লেখক জেৰমি টেলাৰৰ চৰিত্ৰ

জেৰেমি টেলাৰ এজন বিখ্যাত ইংৰাজ লেখক। লেখক হিচাপে তেওঁ যিমান সন্মানৰ যোগ্য আছিল, তাতোকৈ তেওঁ বেছি সন্মানৰ যোগ্য আছিল মানুহ হিচাপে ৷ তেওঁ যিখন সমাজত বাস কৰিছিল সেই সমাজৰ মানুহবোৰে তেওঁক এজন মহৎ চৰিত্ৰৰ আদৰ্শৱান মানুহ হিচাপে শ্ৰদ্ধা কৰিছিল।

এবাৰ তেওঁৰ ঘৰত চুৰি হ’ল। চোৰে তেওঁৰ ঘৰত যিমান বস্তু বাহিনী আৰু ধন-সোণ আছিল সকলোবোৰ উঠাই লৈ গ'ল। একে আষাৰে ক'বলৈ গ'লে তেওঁ সৰ্বস্বান্ত হ’ল। খবৰটো বিয়পি পৰাৰ লগে লগে তেওঁৰ ওচৰ-চুবুৰীয়া, সম্বন্ধীয় মানুহ আৰু বন্ধু-বান্ধৱ তেওঁৰ ঘৰলৈ আহিবলৈ ধৰিলে তেওঁক সহানুভূতি জনাবলৈ। মানুহবোৰে ভাবিছিল যে সৰ্বস্ব হেৰুৱাই জেৰেমি টেলাৰ নিশ্চয় মনৰ দুখত ম্রিয়মাণ হৈ পৰিছে। কিন্তু তাৰ ওলোটা ছবিখন দেখি মানুহবোৰ অতি আচৰিত হ’ল। সর্বস্বান্ত হৈয়ো জেৰেমি টেলাৰৰ মুখত অকণো দুখৰ ভাব ফুটি উঠা নাই৷ বৰঞ্চ তেওঁক আগতকৈ কিছু প্রফুল্লিত হোৱা যেনহে দেখা গ'ল।

এজন আত্মীয়ই মনৰ বিস্ময় হেঁচি ৰাখিব নোৱাৰি তেওঁক সুধিলে—“চোৰে তোমাৰ সৰ্বস্ব লুণ্ঠন কৰি তোমাক দেউলীয়া কৰি থৈ যোৱাৰ কাৰণে তুমি যেন সুখীহে হৈছা। অতি আচৰিত কথা। কোৱাচোন—তুমি এনে অদ্ভুত আচৰণ কিয় কৰিছা?” কাষতে থকা আন এজন মানুহেও আত্মীয়জনৰ কথাত যোগ দি ক'লে— “সঁচাকৈয়ে তোমাৰ মুখত দুখতকৈ আনন্দহে বেছিকৈ ফুটি উঠা যেন লাগিছে । ইয়াৰ ৰহস্য কি?” বন্ধুজনৰ প্ৰশ্ন শুনি জেৰেমি টেলাৰে উত্তৰ দিলে—“চোৰৰ চকুত যিবোৰ বস্তু আছিল মূল্যবান সেইবোৰ সিহঁতে লৈ গ'ল। কিন্তু আচল মূল্যবান বস্তু একোকেই সিহঁতে নিব নোৱাৰিলে। সেই সকলোবোৰ মোৰ লগত থাকি গ'ল ৷ তেনেস্থলত মই দুখ কৰিম কিয়? মই বৰঞ্চ মোৰ মনৰ ওপৰৰ পৰা এটা ডাঙৰ বোজা খহি পৰিল যেনহে অনুভৱ কৰিছো ৷ এতিয়াৰ পৰা এই অলাগতিয়াল বস্তুবোৰক লৈ মই আৰু দুঃচিন্তা কৰি থাকিব নালাগিব।' টেলাৰৰ কথা বুজিব নোৱাৰি মানুহবোৰৰ মুখত বিস্ময়ৰ ভাব ফুটি উঠিল। তেওঁলোকে সুধিলে—“তুমি কি ক’ব খুজিছা অলপ বুজাই কোৱাচোন; আমি কিন্তু একো বুজিব পৰা নাই।” টেলাৰে গহীন হৈ ক'লে—“মোৰ আচল সম্পত্তি হ'ল মোৰ শৰীৰটো, মোৰ স্বাস্থ্য, মোৰ বুদ্ধি চিন্তাশক্তি, ইচ্ছাশক্তি, মোৰ আত্মা, আৰু মই জীৱন যিবোৰ আদৰ্শক আটাইতকৈ মূল্যবান সম্পদ বুলি বিবেচনা কৰো সেই আদৰ্শবোৰ। এইবোৰ বস্তুৰ একে এটাইতো চোৰে চুৰ কৰি নিব পৰা নাই! মোৰ লগত সেই বস্তুবোৰ থকালৈকে মই নিজকে কেতিয়াও দৰিদ্ৰ বা সর্বস্বান্ত বুলি নাভাবোঁ। মই অলপ প্রফুল্লিত হৈছো এই ভাবি যে অলাগতিয়াল বস্তুবোৰ চোৰে লৈ গৈ মোৰ জীৱনটোক আগতকৈ সৰল কৰি থৈ গ'ল।”

কৰ্মই ধৰ্ম

কৰ্মই ধৰ্ম

-----------------

এবাৰ মাডাৰ টেৰেছা আমেৰিকালৈ গৈছিল। তাত সেই দেশৰ এজন চিনেটৰে টেলিভিছনত মাডাৰ টেৰেছাৰ সাক্ষাৎকাৰ লৈছিল। বহুতো প্রশ্নৰ মাজতে চিনেটজনে মাডাৰ টেৰেছাক সুধিছিল—“মাডাৰ, আপুনি গৃহহীন আৰু সর্বহাৰা দীন-দৰিদ্ৰ মানুহৰ দুখ-মোচনৰ কাৰণে গোটেই জীৱন ধৰি কাম কৰি আহিছে। কিন্তু তাকে কৰি আপুনি তেওঁলোকৰ দৰিদ্ৰতা সমস্যাৰ সমাধান কৰিব পাৰিছেনে?”

মাডাৰ টেৰেছাই শান্ত আৰু স্নিগ্ধ দৃষ্টিৰে চিনেটৰজনৰ মুখলৈ চাই ক’লে—“ঈশ্বৰে মোৰ কান্ধত পৃথিৱীৰ কোনো সমস্যাৰ সমাধানৰ দায়িত্ব দিয়া নাই। ঈশ্বৰে মোক কেৱল এই দায়িত্ব দিছে যে যেতিয়া মই যিটো কাম কৰো সেই কামটোকে যেন পৰম নিষ্ঠাৰে কৰিবলৈ যত্ন কৰো।”

সাধাৰণ সৰু মানুহৰ পক্ষে ডাঙৰ কাম কৰাটো অসম্ভৱ। তেনে মানুহে আনক সহায় কৰিব খুজিলেও নিজৰ সাধ্য অনুসৰিহে সেইটো কৰিব পাৰে; কিন্তু নিজৰ সাধ্যৰ বাহিৰলৈ গৈ তেওঁ একো কৰিব নোৱাৰে। সেইবুলি সৰু মানুহে বা দুখীয়া মানুহে আনৰ উপকাৰৰ কাৰণে কৰা কোনো কামেই সৰু নহয়৷ তেওঁ বিপদত পৰা মানুহক সহায় কৰিবলৈ কৰা ক্ষুদ্র কামটোকো সীমাহীনভাৱে মহৎ কৰি তোলে তেওঁৰ হৃদয়ত থকা মানৱ প্ৰেমৰ আদৰ্শই, তেওঁৰ আত্মোৎসৰ্গৰ মনোভাৱে।

ফুটুকা বা ফুটকলা উদ্ভিদৰ ঔষধি গুণ

 এবিধ বনৰীয়া গুল্মজাতীয় উদ্ভিদ।অসমৰ সকলো ঠাইতে ইয়াক পোৱা যায়। বনৌষধি হিচাপে জনা যায়

 পাত খহতা, ঠাৰি ৰঙচুৱা, ফুল গোন্ধহীন।

 বৈঃনাম Malastoma Malabathrieum আৰু উৰিয়াত গনগৈ,সংস্কৃতত টিনিশ বুলি কয়। ঠাৰিদাল দাঁত ঘঁহিবৰ বাবে দাতোন, পাতবোৰ জনজাতীয় মদ তৈয়াৰী পিঠাত ব্যবহাৰ কৰে। ফলবোৰ সৰু, পকিলে ক'লা 

হয় আৰু ফাটি যায়। খাবলে মিঠা,খালে জিভাখনত দাগ ধৰে।মুখচিগা, আলচাৰ ভাল কৰে।

চুটি গল্প-চেনাই চাপৰিৰ ভোলা

চেনাই চাপৰিৰ ভোলা 

         লেখিকা- বিউটি পেগু, যোৰহাট

মাহীৰ ঘৰ চেনাই চাপৰিত | এই চেনাই চাপৰিতে ভোলা গৰখীয়াই বাঁহী বজায় | মই চেনাই চাপৰিৰ গৰখীয়া আদহীয়া বৰলা যুৱক ভোলাক দেখা নাই, লগো পোৱা নাই | কিন্তু তাৰ বাঁহীৰ কৰুণ মূৰ্চ্ছনাৰ সুৰ মাজৰাতি , দুপৰীয়া শুনিছোঁ | তাৰ বাঁহীৰ কৰুণ বিননি শুনিলে মোৰ স্বভাৱজাত বিষাদ ভালপোৱা মনটোৱে অধিক বিষাদকেন্দ্রিক হৈ পৰে | ভোলাৰ বাঁহীৰ সূৰৰ এনে এক মাদকতা, চুম্বকীয় আকৰ্ষন আছে তাৰ বাঁহীৰ সুৰে মানুহৰ কাণত , হৃদয়ত গুঞ্জৰিত হ'বই | জোনাক ৰাতি ভোলাৰ কৰুণ , বিষাদ সুৰৰ বাঁহীৰ মাতে গোটেই চাপৰিটোক আৰু অধিক জোনাক পোহৰৰে উজলাই তোলে বুলি ওচৰৰ গাঁওৰ মানুহে কয় | তাৰ হৃদয়ৰ পৰা নিগৰিত হৈ দুই ওঁঠৰ ফাঁকেদি ওলোৱা মনৰ বেথা স্বৰূপ কৰুণ বাঁহীৰ সুৰবোৰ শুনি দূৰ্ভগীয়া , প্রতাৰিত, অভিমানী প্রেমিক/প্রেমিকা সকলে বিষাদত,বেদনাত বাউলী হৈ পৰে | 

ভোলা হেনো আগতে পঢা-শুনাত ভালেই আছিল | কিন্তু বৰ আবেগিক আছিল | কবিতা লিখিছিল | পথাৰ, নদী, ফুল, গান ভাল পাইছিল | মনত আবেগ অধিক হ'লে বৰ সুন্দৰ কবিতা লিখিছিল | এজনী ছোৱালীৰ প্রেমত পৰিল | কিন্তু ছোৱালী জনীয়ে তাৰ প্রেমক স্বীকৃতি নিদিলে | ফলত অতি আবেগিক ভোলা অাৰু অধিক আবেগিক হৈ পৰিল | কবিতা লিখা বাদ দিলে, কাম বন কৰিবলৈ মন নকৰা হ'ল | ঘৰত মন নব'হা হ'ল | ফলত তাৰ অঘৰী জীৱন আৰম্ভ হ'ল | সি চেনাই চাপৰিত গৰু, মহ ৰখি থাকিবলৈ ল'লে | আৰু বাঁহীত বিষাদৰ কৰুন সুৰ তুলিবলৈ ধৰিলে | যেন মানুহক  মুখৰে প্রকাশ কৰিব নোৱাৰা বিননিবোৰ বাঁহীৰে ফুঁ দি চাপৰিৰ নদী, ঝাওবন,জীৱ জন্তুকে জনাই অন্তৰৰ গোপন বেথাবোৰ বোঁৱাই দিব বিচাৰে | ঋতু পৰিবৰ্তনৰ সময়োছোৱাত ভোলাৰ বাঁহীৰ সুৰৰ বিষাদময়তা একেবাৰে কৰুন হৈ পৰে | হয়তো ঋতু পৰিবৰ্তনৰ ফলত প্রকৃতিত দেখা দিয়া সৌন্দৰ্যই তাৰ মনটোক অধিক বিষাদৰে ভাৰাক্ৰান্ত কৰি তোলে | 

চাপৰিৰ মানুহবোৰে কয় - সি হেনো বিশ্বাস কৰে এই জনমত তাই তাৰ প্রেমক স্বীকৃতি নিদিলেও অহা জনমত নিশ্চয় কৰিব | সি এইবাবে অহা জনমলৈকে তাইৰ বাবে অপেক্ষা কৰি আছে | সতীৰ পিচত যেনেকৈ পাৰ্ৱতীয়ে শিৱৰ জীৱন থানথিন লগাইছিল এইদৰে তাৰ জীৱনটো হেনো অহা জনমত তাইৰ সংগই এই জনমৰ সকলো বেদনা,দুখ সামৰি মধুময় কৰিব বুলি সি হেনো বিশ্বাস কৰে | এইবাবে তাৰ নাম ভোলা ৰাখিলোঁ | সি সঁচাকৈয়ে ভোলাৰ দৰে ভোলা |

চেনাই চাপৰিলৈ গ'লে ভোলাৰ বাঁহীৰ কৰুণ মূৰ্চ্ছনা মাজৰাতি বা দুপৰীয়া শুনিবছোন |

কোৱাভাতুৰী

কোৱাভাতুৰী 

এজোপা লতাজাতীয় কোনো কামত নহা উদ্ভিদ।সততে দেখা কোৱাভাতুৰীলতাডাল গৰু-ছাগলীয়েও নাখায়।ইয়াৰ ফল সেউজীয়া যদিও পকিলে উজ্জ্বল ৰঙা হয়।

ইয়াক ভাঙিলে কলা গুটি ওলাই। অখাদ্য গুটি

কিন্তু অসমীয়া সুন্দৰ জটুৱা ঠাচ ইয়াক লৈ হৈছে-"বাহিৰে ৰং চং ভিতৰে কোৱাভাতুৰী।"

অৰ্থ হৈছে বাহিৰে চিকচিকীয়া  নিমজ, সৎ, সুন্দৰ কিন্তু ভিতৰত ওলোটা। এখন সমাজ দেখাত সুস্হভাবে চলি আছে কিন্তু ভিতৰখন কুৎচিত, ঘিণ লগা-এনে অৰ্থত ব্যৱহাৰ হয়।

ভাৰতীয় আইনত ব্যক্তিৰ জীৱন আৰু সম্পত্তিৰ আত্মৰক্ষাৰ অধিকাৰ

ভাৰতীয় আইনত ব্যক্তিৰ জীৱন আৰু সম্পত্তিৰ আত্মৰক্ষাৰ অধিকাৰ

--------------------------------------------------------------------------

ভাৰতীয় দণ্ড বিধি আইন- ১০৩ ধাৰা-

সম্পত্তিৰ ক্ষেত্ৰত আত্মৰক্ষাৰ অধিকাৰত কেতিয়াবা মৃত্যু পৰ্য্যন্ত ঘটাব পাৰি [When the right of private defence of  property extends to causing death] – এই আইনৰ ৯৯ ধাৰাৰ বিধি নিষেধ অনুযায়ী যি সকলো ক্ষেত্ৰত আত্মৰক্ষাৰ অধিকাৰ প্ৰয়োগ কৰা নাযায় সেই সকলো ক্ষেত্র বাদ দি যদি সম্পত্তিৰ ওপৰত কোনো আক্রমণ বা অপৰাধ নিম্নলিখিত কোনো এক প্রকাৰৰ হয় তেন্তে সেই আক্রমণ বা অপৰাধৰ বিৰুদ্ধে আত্মৰক্ষাৰ অধিকাৰ প্ৰয়োগ কৰিবলৈ গৈ স্বেচ্ছাকৃতভাবে (voluntarily) অপৰাধীৰ মৃত্যু পর্যন্ত ঘটাব পাৰি—

(১) দস্যুতা বা ডকাইতি (Robbery),

(২) ৰাতি গৃহভেদ (House breaking by night),

(৩) বাসগৃহ, দালান, তম্বু, জলযান য'ত হয় মানুহ বসবাস কৰে নহয় সম্পত্তি/বস্ত বাহানি ৰখা থাকে তাত জুই লগাই ক্ষতি (mischief) কৰিলে বা তাৰ চেষ্টা কৰিলে,

(৪) চুৰি (theft), ক্ষতি সাধন (mischief) বা অনধিকাৰ গৃহপ্ৰৱেশ (house trespass) এনেভাবে কৰিবলৈ আহে যে আত্মৰক্ষাৰ অধিকাৰ প্ৰয়োগ নকৰা হলে মৃত্যু (death) বা গুৰুতৰ আঘাতৰ (grievoushurt) সম্ভাৱনা থাকে। 

উদাহৰণ (Illustration) – কেইটামান চুৰে হাতত দা, তৰোৱাল ইত্যাদিৰে সজ্জিত হৈ চুৰি কৰিবলৈ কোনো এখন ঘৰত প্ৰৱেশ কৰিলে। গৃহস্থই হঠাৎ সাৰ পাই উঠি দেখিলে যে তাৰ মূৰৰ ওচৰত এজনে তৰোৱাল লৈ থিয় হৈ আছে। এতিয়া গৃহস্থই চিঞৰিলে চোৰে তাক আঘাত কৰি মৃত্যু ঘটাবও পাৰে ৷

তেনে পৰিস্থিতিত গৃহস্থই সেই চুৰৰ মৃত্যু ঘটালেও কোনো অপৰাধ নহব । গৃহস্থই আত্মৰক্ষাৰ অধিকাৰত সেই মৃত্যু ঘটাব পাৰে ।

মিচিং সকলৰ পৰাগ উৎসৱৰ কিছু দৃশ্য

পৰম্পৰাগত মিচিং চাংঘৰ চাও আহক

Amar Gaonr Bihu sauk

Fishing in rural areas

Mising Chang Ghar

এক অদ্ভূত ঘটনা

বৰোডাৰ পৰা ৪০ মাইল দূৰত এখন গাঁৱত এজন মানুহে এজনী গাই গৰু কিনি আনিছিল আন এখন গাঁৱৰ পৰা কিছুদিনৰ আগতে...লকডাউনৰ পাছত কুকুৰবোৰে সদায় গাঁওখনত ভুকি থকা হ'ল। গাঁওবাসীয়ে ভাবিলে লকডাউনৰ সুবিধা লৈ গাৱত নিশ্চয় চোৰ সোমাইছে। কিন্তু কেইবাদিনো পঁহৰা দিও একো নেদেখিলে। অৱশেষত গাঁও খনৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত চিচি টিভি কেমেৰা লগাই দিলে। কেমেৰাত স্পষ্ট হ'ল যে এটা নাহৰফুটুকী বাঘ সদায় সেই গাইজনীৰ ওচৰলৈ আহে আৰু কিছু সময় থাকি গুছি যায়। এই দৃশ্য দেখি গাঁওবাসীৰ পৰামৰ্শ মতে গাইজনীৰ নতুন গৃহস্থজন গাইজনী যিজনৰ পৰা কিনি আনিছিল তেখেতৰ ওচৰলৈ গ'ল। তেতিয়া সেই পুৰণী গৃহস্থজনে এটা আচৰিত ঘটনা ক'লে। 

    যেতিয়া সেই বাঘটোৰ জন্মৰ মাত্ৰ বিশদিন হৈছিল কোনোবা দুৰ্বৃত্তই বাঘটোৰ মাকক মাৰি পেলাইছিল। আৰু বনবিভাগৰ মানুহে  পোৱালিটো লৈ আহি তেওঁলোকৰ খীৰতী গাইজনীৰ অৰ্থাৎ সেই গাইজনীৰ গাখীৰ খুৱাবলৈ বিচাৰিছিল বাঘ পোৱালীটোক। গাইজনীয়েও কোনো দিগদাৰী নিদিয়াকৈ বাঘ পোৱালিটোক গাখীৰ খুৱাইছিল। এবছৰমান হোৱাৰ পাছত বন বিভাগে বাঘ পোৱালীটোক অৰণ্যত এৰি দিলে। কিন্তু বাঘটোৱে তাক পুনৰ জনম দিয়া মাকক পাহৰি যোৱা নাছিল আৰু লক ডাউনৰ বাবে নিৰব হৈ থকা গাঁওখনত বিচাৰি বিচাৰি আহি তাৰ মাকৰ সন্ধান পাই গৈছিল। 

     এইয়াই মৰম আৰু আত্মীয়তা ...যাৰ বাবে হিংসুক জন্তুকো বশ কৰিব পাৰি। কিন্তু মানুহৰ ক্ষেত্ৰতহে এইয়া সম্ভৱ নহয়। কিছুমানৰ শৰীৰত এনেকুৱা অকৃতজ্ঞতাৰ তেজ প্ৰৱাহিত হয় যে যাক গৰুৰ গাখীৰৰ দৰে পবিত্ৰ বস্তুৱে শোধন কৰিলেও শোধিত নহয়..।

কলা ধানৰ সোৱাদ আৰু ঔষধি গুণ

কলা ধানৰ সোৱাদ আৰু ঔষধি গুণ

বিউটি পেগু

দেউতাৰ চাপৰিত জন্ম | তাতেই চাকৰিৰ আগলৈকে জীৱনৰ শৈশৱ, কৈশোৰ, ডেকাকাল পাৰ কৰিছে | আগৰ দিনত চাপৰিত আজিৰ দৰে শালি ধানৰ খেতি বৰকৈ নকৰিছিল | আহু ধানৰ খেতিহে কৰিছিল | আহু ধান, চাউল কলা | দেউতাহঁতৰ আকৌ গোটেই কেইজন ককাই ভায়েকৰ গাৰ ৰং কলা | এইকাৰনে ওচৰৰ গাঁৱৰ মানুহে দেউতাহঁতক বোলে ইতিকিং,কৰি কৈছিল - মানুহবোৰো কলা, চাউলো কলা | তহতলৈ কোন ছোৱালীয়ে বিয়া হ'ব | সেয়া আছিল তাহানিৰ কথা |

লেখিকা বিউটি পেগুৰ আলোকচিত্ৰ

বৰ্তমান কলা ধানৰ বিশ্বতে আদৰ আছে | লগতে ঔষধি গুনো আছে | কিন্তু আজিকালি আগৰ দৰে আহুধানৰ খেতি কৰিবলৈ মিচিং সকলে বৰকৈ মন নকৰে | কিন্তু বজাৰত ইয়াৰ প্রচিৰ চাহিদা | কলা চাউলৰ ভাত খাবলৈয়ো সোৱাদ | আগৰ দিনত ৰাতি তিনি বজাতে উঠি কলা চাউলৰ পিনকাং আপিন খায়েই যুৱকসকলে বহু দূৰ বাট কুৰি হাল বাবলৈ গৈছিল | আজিকালি টকা খৰচ কৰি কলা চাউল বিচাৰিলেও পাবলৈ নাই | মোৰ অনুমান মতে মিপাগতকৈ মিচিং সকলে আহু ধানৰ খেতি অধিক পৰিমানে কৰিছিল নেকি কাৰন কলা চাউলৰ ভাত মিচিং সকলৰ ঘৰতেই বেছি খোৱা দেখা গৈছিল |

কছাৰী জনগোষ্ঠীত মিচিং লোকৰ অন্তৰ্ভুক্ত আৰু মিচিং কছাৰীৰ ঐতিহাসিক সামাজিক সম্পৰ্ক

উত্তৰ-পূৱ ভাৰতৰ অসম, নগাভূমি আৰু অৰুণাচল প্ৰদেশত বসবাস কৰা অসমৰ অন্যতম খিলঞ্জীয়া জনগোষ্ঠী সোণোৱালসকলৰ বিষয়ে নকৈ জনোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই। অসমৰ ভৈয়ামৰ জনজাতীয় জনগোষ্ঠীসমূহৰ ভিতৰত তৃতীয় বৃহৎ জনগোষ্ঠী সোণোৱাল আৰু নৈপৰীয়া দ্বিতীয় ভৈয়াম জনগোষ্ঠী মিচিংসকলৰ মাজত অতি প্রাচীন কালৰ পৰাই এক যোগসূত্র আছে। এই নিবন্ধত আমি ইতিহাসৰ পম খেদি এই দুই জাতিসত্বাৰ মাজত যি পাৰস্পৰিক সম্বন্ধ তাক চমুকৈ আলচ কৰিবলৈ যত্ন কৰিম।

কেইবাজনো বুৰঞ্জী প্ৰনেতাৰ বুৰঞ্জীসমূহৰ পৰা জানিব পৰা যায় যে এটা সময়ত সোণোৱালসকলে প্ৰৱল প্রতাপেৰে হালালী ৰাজ্যত শাসন কৰিছিল। হালালী শব্দৰ অৰ্থ হ’ল হা- মাটি আৰু লালী-উজ্জ্বল। অর্থাৎ উজ্জ্বল মাটিৰ দেশ। এই ৰাজ্যৰ প্ৰতিষ্ঠাপক ৰজা জন হ’ল মানিক। এই ক্ষেত্রত ‘কাছারের ইতিবৃত্ত’ নামৰ গ্ৰন্থত হালালী ৰাজ্যৰ ৰাজা আৰু ৰাজ্যখনৰ বিষয়ে তলত দিয়াৰ দৰে উল্লেখ পোৱা যায়।

“ব্রহ্মপুত্রর মোহা পরিত্যাগের ঘটোৎকচ বংশীয় ৰাজা কৌণ্ডিল্য নারায়ণ ব্রহ্মপুত্র উজান বাইয়া নদীর উত্তর পারে বর্তমান শদিয়া জিলার কৌণ্ডিন্য নগর স্থাপন করে। এবং এই স্থানে কছারী রাজাগনে বহুকাল প্রতিপত্তিরে সহিত রাজত্ব করি থানেক রাজা মেঘবল পর্যন্ত কছারী রাজাগন হালালীতে রাজত্ব করেন।”

অৰ্থাৎ কছাৰী সকলে শদিয়াত কৌণ্ডিন্য নগৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। প্ৰৱল পৰাক্ৰমে ৰাজত্ব কৰিলেও পৰ্বতীয়া জাতিৰ উৎপাতৰ বাবে উত্তৰ পাৰৰ পৰা দক্ষিণ পাৰে ৰাজ্য স্থাপন কৰিবলৈ মনস্থ কৰে। কিন্তু কছাৰীসকলৰ এই হালালী বা শদিয়া ৰাজ্য পৰিত্যাগৰ কাহিনী সুখকৰ নাছিল। 

“জনৈক কাছাড়ী রাজা ব্রহ্মপুত্র দক্ষিণ পারে স্থাপন করিতে মনস্থ করিলেন, কিন্তু অসংখ্য প্রজা গৃহ পালিত পশু এবং দ্রব্যাদিসহ ব্রহ্মপুত্র নদ অতিক্রম করিয়া পর পারে যাওরা দুস্কর বিবেচনাই রাজা একান্ত চিন্তাকুল হইলেন । যাহা দৈবানুগ্রহে এক দিবস রাত্রিতে রাজা স্বপ্নযোগে জানিতে পারিলেন কোন নির্দিষ্ট স্থানে একহস্ত পরিমিত জলের নীচে একটি বাধা পাওরা যাইবে কিন্তু যদি রাজা নদী অতিক্রম কালে প্রশ্চাৎ দিকে দৃষ্টিপাত করেন তবে বাঁধ ভাঙ্গিয়া যাইবে। রাজা পরিত্যাগ সংকল্প বীরঢোল বাজাইয়া প্রজাবর্গকে জানাইয়া দেওরা হইল। প্রায় অৰ্দ্ধেক লোক উত্তীর্ণ হইয়াছে এমন সময় নিষেধ স্বত্বেও রাজা কৌতুহলাক্রমে হইয়া প্রশ্চাৎদিকে কিরিয়া চাইলেন। তন্মহূর্তে ই বাঁদা ভাঙ্গিয়া যায় এবং বহুলোক প্রাণত্যাগ কৰে। 

       (উপেন্দ্র চন্দ্ৰ গুহ, কাছারের ইতিবৃত্ত, পৃঃ ৬০।)

অৰ্থাৎ কছাৰী ৰজাই তেওঁৰ প্ৰজাসকলৰ সৈতে ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ দক্ষিণ পাৰলৈ গুছি আহিছিল। তেওঁক সপোনত কোৱা হৈছিল যে নদী পাৰ হওতে পিছলৈ ঘুৰি চাব নালাগে। যদি ঘুৰি চায় অথন্তৰ হ'ব। কিন্তু কৌতুহল দমাব নোৱাৰি নদী পাৰ হোৱা সময়ত তেওঁ পিছলৈ ঘুৰি চোৱাত কছাৰী ৰজাৰ আধা প্ৰজা নদীৰ পানীত জাহ গৈছিল।

কবি-সাহিত্যিক তথা বুৰঞ্জীবিদ হিতেশ্বৰ বৰবৰুৱাই আহোমৰ দিন নামৰ গ্ৰন্থত উল্লেখ কৰিছে- 

“সোণোৱাল কছাৰীসকলৰ ঘৰ পূৰ্বে উজনি অঞ্চলৰ শদিয়াত আছিল আৰু সোৱনশিৰি নৈত সোণ কমাইছিল।” 

আনহাতে, ড০ সূর্য কুমাৰ ভূঞাদেৱে সম্পাদনা কৰা কছাৰী বুৰঞ্জীত সোণোৱালসকলৰ বিষয়ে এনেদৰে মন্তব্য কৰিছে—“শদিয়া অঞ্চলত কছাৰীসকলে ৰাজ্য পাতি প্ৰৱল প্রতাপেৰে ৰাজত্ব কৰিছিল। এই ৰাজ্যৰ সীমা পূৱে শদিয়া, পশ্চিমে দিখৌমুখ আৰু দক্ষিণে দিলিহি কেন্দুগুৰিলৈকে স্থিতি আছিল ৷ ৰাজ্যৰ বাসিন্দাসকলক শদিয়াল কছাৰী আৰু ৰাজ্যখনক ‘হালালী’ বুলি উল্লেখ কৰিছে। যাৰ অৰ্থ হা মাটি, লালী-উজ্জ্বল। অর্থাৎ উজ্জ্বল মাটিৰ দেশ। এই শদিয়াল কছাৰীসকলেই পৰৱৰ্ত্তী সময়ত সোণোৱাল নামেৰে জনাজাত হ’ল।°

 ত্রয়োদশ শতিকাৰ মাজভাগৰ পৰা চুতীয়াসকলৰ ৰাজনৈতিক উত্থানৰ সময়ৰ পৰা পট পৰিবৰ্তন হ’বলৈ ধৰে ৷ ‘ডিমাৰাজ্য’ নামৰ বুৰঞ্জীমতে ১২৪৪ চনত চুতীয়া ৰজাৰ হাতত কছাৰী ৰজা ভদ্ৰসেন পৰাস্ত হৈ সন্ধি কৰে। আৰু সেই সন্ধিৰ চৰ্ত্ত অনুসৰি বৰ লুইত পাৰ হৈ আহি ডুমডুমাত ৰাজধানী পাতি শালালী ৰাজ্যৰ দক্ষিণ পাৰত ৰাজত্ব কৰে। (কিছু কছাৰী লোকৰ মতে শিৱই সপোনত কছাৰী সকলক শদিয়া এৰি দক্ষিণ পাৰত ৰাজ্য পতাৰ আদেশ দিছিল) চাৰিজন মন্ত্ৰী আৰু এক তৃতীয়াংশ লোক শদিয়াত পৰাধীনৰূপে চুতীয়া ৰাজ্যত ৰৈ যায়। ১২৭৯ চনত চুতীয়া ৰজাই পুনৰ কছাৰী ৰাজ্য আক্ৰমণ কৰে আৰু দক্ষিণ পাৰৰ দেশখণ্ড চুতীয়া ৰাজ্যৰ অন্তৰ্ভূক্ত কৰে। বিভিন্ন বুৰঞ্জীত উল্লেখ থকা মতে ১২২৮ খৃষ্টাব্দত চুকাফাৰ নেতৃত্বত টাইসকল অসমত প্ৰৱেশ কৰি কছাৰীসকল আৰু মৰাণসকলক লগ পাইছিল। চুকাফাই প্রথম আহি কছাৰী সকলৰ ৰীতিৰে শিৱাই দেৱতাৰ থানঘৰত শিৱৰ পূজা-অৰ্চনা কৰিছিল বুলি জানিব পৰা যায়। চুকাফাৰ ৰাজ্য বিস্তাৰ প্ৰক্ৰিয়া আৰম্ভ হোৱাৰ লগে লগে চুবুৰীয়া ৰজাসকলৰ লগত যুঁজ বাগৰ আৰম্ভ হৈছিল। ১৫০৩ চনত টাই ৰাজশক্তিয়ে চুতীয়া সকলক পৰাস্ত কৰি চুতীয়া ৰাজ্য দখল কৰি লয় আৰু নিজ প্ৰশাসনৰ দায়িত্ব শদিয়াখোৱা গোঁহাই নামে এজন ৰাজ বিষয়াক অর্পণ কৰে। 

চুতীয়া সকলৰ পৰা শদিয়া কাঢ়ি লোৱাৰ পিছত আহোম ৰাজ প্ৰশাসনৰ হৈ শদিয়াখোৱা গোঁহাইয়ে অসীম ক্ষমতাৰে শদিয়া অঞ্চল পৰিচালানা কৰিছিল। মুখে মুখে বাগৰি অহা এক কছাৰী জনশ্ৰুতি অনুসৰি শদিয়া খোৱা গোঁহাইৰ এগৰাকী সুন্দৰী জীয়েক আছিল নাম জনাদৈ ৷ জনাদৈৰ লগত কছাৰী ডেকা দুতিৰামৰ লগত প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক হয়। পদমর্যদা আৰু জাত্যভিমানৰ বাবে জনাদৈ আৰু দুতিৰামৰ মাজত হেঙাৰ হৈ ঠিয় দিলে পিতৃ শদিয়াখোৱা গোঁহাই। প্রেম স্বর্গীয়। প্রেমে নামানে জাতিকূল। ইজনে-সিজনক পোৱাৰ বাসনাত ব্যাকুল হ’ল। সেই প্ৰেমৰ নিদৰ্শন সোণোৱাল কছাৰী লোকগীতৰ মাজত অতি সাৱলীলভাৱে প্ৰকাশ পাইছে এনেদৰে—

“জনাদৈ গাভৰু পাটমাদৈ চৰাইটি 

দুতিৰাম তানুৱা ডেকা। 

বঙহো নহলি বুকুৰ মঙহ হলি 

কেনেকৈ গুচাই যাওঁ চেকা 

হাবিৰে অমৰা দুতিৰাম দমৰা 

জনাদৈ চেউৰী গাই 

বান্ধিব পাৰো মই ৰাখিব নোৱাৰো 

পঘা চিঙি চিঙি যায়।*

শাসনৰ বাঘজৰীয়ে বান্ধি ৰাখিলে মনৰ এনাজৰিদাল চিঙিব নোৱাৰিলে গোঁহাইদেৱে। সেই পিতৃৰ ৰাজবিষয়াৰ পদমর্যদাক প্ৰেমৰ মহত্বৰে পদাঘাট কৰি দুতিৰামৰ লগত জনাদৈ পলাই গুচি যায়। লাজে-অপমানে অপমানিত হৈ শদিয়াখোৱা গোঁহাইয়ে জোঁৱাই দুতিৰামৰ ওপৰত আখেজ লোৱাৰ পৰিকল্পনা মনত পুৰি ৰাখিলে। মনৰ এই পোহনীয়া চিন্তা বাস্তৱায়িত কৰিবৰ বাবে মিতিৰ হোৱাৰ ফন্দি পাতিলে। তেওঁ এহেজাৰ কছাৰীক জীয়েকৰ বিয়াৰ ভোজ খাবলৈ বুলি বৰভোজ পাতি আদৰ-সাদৰ কৰি মাতি পঠিয়ালে। বাহিৰে মৌ মিঠা দেখুৱাই মিতিৰৰ ভোজৰ সকলো আয়োজন সম্পন্ন হ’ল। নীতি শাস্ত্ৰত এষাৰি বৰ সাৰুৱা কথা আছে ‘ৰাজবিষয়াক কেতিয়াও বিশ্বাস নকৰিবা। গোঁহায়ে মনে মনে অভিসন্ধি কৰিলে আৰু এই ষড়যন্ত্ৰৰ দায়িত্ব অর্পণ কৰিলে চিংফৌ জনজাতিৰ এজন পাহোৱাল ডেকাক, নাম লথৰা। ভোজ-ভাত খোৱাৰ সময়তে অতর্কিতে হাজাৰ কছাৰীক আক্ৰমণ কৰি কচু কটা দিব লাগে। শাস্ত্ৰত নিৰস্ত্ৰীৰ লগত ৰণ নকৰিবা বুলি বচন থাকিলেও চলে বলে কৌশলে শত্ৰুক পৰাভূত কৰিবলৈ ব্যৱস্থা ল’ব লাগে ৷ পৰিকল্পনা অনুসৰি নির্দিষ্ট দিন আহি পালে। হেজাৰ কছাৰীয়ে হাস্য-লাস্য কৰি মিতিৰৰ ঘৰত ভোজ খাবলৈ আহিল। যথাসময়ত খোৱা পৰ্ব শুভাৰম্ভ হ’ল। সহজ-সৰল কছাৰীসকলৰ মনত এই নিমন্ত্ৰণৰ আঁৰত যে কিবা অভিসন্ধি থাকিব পাৰে তিলমানো সন্দেহ মনলৈ অহা নাছিল। খাই থকা অৱস্থাতে লথৰাই এফালৰ পৰা কছাৰীসকলক মাৰি-কাটি খাস্তাং কৰিবলৈ ধৰিলে। খাই থকা অৱস্থাত হাতত কোনো অস্ত্র-শস্ত্র নথকাৰ বাবে কছাৰীসকলে ওচৰত থকা তাঁতৰ সঁজুলি টোলোঠা, দূৰ্পদী আদিয়ে শত্রু প্রতিহত কৰিবলৈ যৎপৰোনাস্তি চেষ্টা কৰিলে যদিও বহু লোক এই আক্ৰমণত হতাহত হ’ল। যিসকল পলাই গ'ল সেইসকলে ওচৰত থকা সাতঘৰ মিচিং মানুহৰ ঘৰত আশ্ৰয় লৈ প্ৰাণৰক্ষা কৰিলে। 

কছাৰী সকলক মিচিং সকলৰ সাতটা বংশ বা পৰিয়ালে লথাইৰ হাতৰ পৰা ৰক্ষা কৰিছিল। সেইসকল হ’ল- চেদং, কাদং, হাগু, তাগু, দাফলাৰী আদি জাতৰ লোক। সেই সাতটা বংশৰ সাতখন পৰিয়ালক কছাৰী সকলে ভাল পাই সোণোৱাল পৰম্পৰা অনুসৰি তেওঁলোকৰ বংশ পৰিয়ালৰ মৰ্যদা প্ৰদান কৰিলে। সোণোৱাল সংস্কৃতিৰ মূল উপাদান হাইদাং হুচৰি গীতত এই সাতঘৰ মিচিং মানুহক সোণোৱাল অন্তৰ্ভুক্ত কৰিলে যদিও তেওঁলোক হাগু, তাণ্ড, কাদং, চেদং, ডফলা আদি নামে খ্যাত আছিল। সোণোৱাল সমাজৰ পৰম্পৰা অনুসৰি প্ৰতিটো পৰিয়ালৰ পিছত ‘ৰী’ প্রত্যয় সংযোগ কৰি লোৱা হয়। যেনে— নাকৰী, ডেকাৰী, হাগুমিৰি, লিকামিৰী, দেমাৰী আদি উল্লেখনীয়। উক্ত পৰিয়ালসমূহ হাগু, হাগুমিৰী, ডফলা ডাফলাৰী, লিকাম-লিকামিৰী ইত্যাদি বংশ হিচাপে সোণোৱাল জনগোষ্ঠীত অন্তৰ্ভুক্ত হৈ থাকিল।

শদিয়া খোৱা গোঁহাইৰ ভোজলৈ সাতখন গাঁৱৰ এহাজাৰ কছাৰী লোক আহিছিল। এইবোৰ গাঁও উচন হোৱাৰ কৰুণ কাহিনী তেওঁলোকৰ লোক সাহিত্যত তলত দিয়া ধৰণে বৰ্ণনা কৰা আছে । যেনে—

নালে শুৱনি ফাঁকে দা 

দহ শ‍ইকীয়া

তাৰ মাজত শদিয়া খোৱা 

শদিয়া খোৱাৰ নাৰকী 

নৰকত পৰিলে,

লথৰাক লগাই ভঙালে দেশ।

উক্ত শোকাবহ কাহিনী সোণোৱাল সমাজৰ সকলো লোক সাহিত্য আৰু লোক সংগীতত প্ৰতিফলিত হোৱা দেখা যায়। পাদৰ খেলৰ গীততো এই ঘটনাৰ কৰুণ কাহিনী তথা লথৰাৰ কু-মনোভাৱৰ কথা ব্যক্ত হোৱা দেখিবলৈ পোৱা যায়। পাদৰ খেলৰ গীতত এই ঘটনাত ধ্বংস হোৱা কছাৰী গাঁওসমূহৰ নাম উল্লেখ পোৱা যায়।

আদুৰী পাদুৰী লেঠাই গাঁও 

লথৰাই ভাঙিলে সাতখন গাঁও 

আঠুকঢ়া (আঠুকটা) লেহেৰা, পাতবেং ঠেহেৰা 

থুই কটা থুই কটা গোপাল পাদুৰা।” 

আক্ৰমনৰ সময়ত গাঁওসমূহৰ বিৱৰণ—

১) আদুৰি–বর্তমান শদিয়াৰ সাতমাইলৰ য'ত পূৰ্ব্বত কছাৰীসকলৰ বুঢ়া-বুঢ়ী পূজাৰ শালমন আছিল। 

২) পাদুৰী— পাদুৰী বা পদুমনি বৰ্তমান অৰুণাচল প্ৰদেশৰ মহাদেৱপুৰৰ অন্তৰ্গত। 

৩) লেঠাই— লেঠাই মানে শাৰী শাৰীকৈ দিহং, দিবং, টেঙাপানী উপত্যকা অঞ্চল। ইয়াতে বহু হাজাৰ কছাৰী সাতখন ৰাজ্যও পাতিছিল।

৪) আঠুবুঢ়া— বৰ্তমান কুণ্ডিল আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ অববাহিকাত আঠুকঢ়া চাপৰি নামেৰে জনাজাত ৷

৫) লিহিৰা— এখনি গাঁও।

৬) পাতবেং— বর্তমান নামচাই অঞ্চলত থকা পাতবাউসী

নামে জনাজাত। । 

৭) থুইকটা— বর্তমান ঠুৰিয়া কঢ়া গাঁও নামেৰে নাজাত।

সহায়ক গ্রন্থ—

১। গুহ উপেন্দ্র চন্দ্ৰ কাছারের ইতিবৃত্ত, পৃঃ ৬০।

২। বৰবৰুৱা হিতেশ্বৰ    আহোমৰ দিন, পৃঃ ৪৫৪

৩। ভূঞা সূৰ্য কুমাৰ    কছাৰী বুৰঞ্জী (সম্পাদন) 

৪। হাজৰিকা ৰজনী   সোণোৱাল কছাৰী সমাজ আৰু

সংস্কৃতি (প্রবন্ধ), পৃঃ ৩৭০।

৫। হাজৰিকা ৰজনী    পূৰ্বোত্তৰ গ্ৰন্থ।

৬। সোণোৱাল গগন   সোণোৱাল কছাৰী সমাজ হাইদাং গীত ও আৰু সংস্কৃতি (প্ৰৱন্ধ) বংশৰ পৰিচয়, পৃঃ ১১,

সোণোৱাল কছাৰ সমাজ সংস্কৃতি প্ৰৱন্ধ সোণোৱাল কছাৰীসকলৰ লোন আহৰণ বৃত্তি আৰু পদ্ধতি, পৃঃ ১৪৯, পূৰ্বোত্ত গ্রন্থ। পূৰ্বোত্ত গ্রন্থ (গীতি সাহিত্য), সংস্কৃত খেল-ধেমালীত গীত পৃঃ ৩০৪।

টোকা- আন এক তথ্য মতে জনা গাভৰু চুতীয়া ৰাজকুমাৰী আছিল আৰু ডিমাছা কছাৰী ৰাজকুমাৰৰ লগত তাইৰ প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক হৈছিল।

গুপিত পেগু অপৃনৰ ইতিহাস বা চমু বুৰঞ্জী

পেগুসকলৰ ভিতৰৰে কিছুমানে গুপিত পেঃগু বা গুদাং পেঃগু বা কাৰিঃ পেগু হোৱাৰ লিখিত তথ্য নাই।  সেইকাৰণে মৌখিকভাৱে প্রচলিত কিম্বদন্তি এটাকে মূল হিচাপে লৈ গুপিত পেগু সকলৰ উৎপত্তিৰ ইতিহাস  উপস্থাপন কৰিলো-

পেগু সকলৰ দুই ককাই ভাই গুতুং আৰু গুমাং। ভায়েক গুমাঙক তোলনীয়া পুত্ৰৰ মাতচিকৰ সৈতে দাম্ৰ পাহাৰত মেঃগুসকলৰ লগত থাকিবলৈ দি গুতুং পেগুৱে পুত্ৰ তুঃচিকক লগত লৈ সাৰুৱা মাটিৰ সন্ধানত বৰ্তমানৰ অৰুণাচলৰ  পেকাৰ পুঃমিঃলৈ গুচি আহে। এদিন গুঃমাঙৰ দাম্ৰ আদিঃত থকা ঘৰত জুই লাগিল। সেই জুইয়ে গোটেই গাঁওখনকে পুৰি শেষ কৰিলে। কি কাৰণত গাঁৱত জুই লাগিল সেই লৈ বিচাৰৰ বাবে গাঁৱত সভা বা কৗবাং বহিল। সভাত গুমাঙৰ পক্ষৰ মানুহ মেঃগুসকলৰ বাহিৰে আৰু কোনো নাছিল৷ সেই কাৰণে গুমাঙৰ পক্ষত মানুহ নথকাত গুমাঙৰ ঘৰত লগা জুইয়ে গোটেই গাঁওখনকে পুৰি শেষ কৰিলে বুলি দোষী সাব্যস্ত কৰি গুমাঙৰ মাটি সম্পত্তি পেৰ্তিন, পৗৰমেঃ, ৰাঃতান, বৰাং ইত্যাদি জাত বা বংশৰ মানুহ সকলে জৰিমনা হিচাবে ভাগ কৰি লৈ পেলালে। (সেই কৗবাং বাংক অর্থাৎ সভা বহা ঠাইডোখৰক বৰ্তমান অৰুণাচল ৰ ‘য়ামনে চিপং' ঠাই বুলি কোৱা হয়।) তেতিয়া পেণ্ড আৰু মেঃণ্ডসকলে অচ’ অর্থাৎ মেথোন এটা কাটি ‘কিয় এনে হ’ল আৰু কি কৰিব লাগিব’ বুলি আলোচনা কৰিলে। মাটি-সম্পত্তি নাই যেতিয়া পেকাৰ-পুঃমিত থকা ককায়েক গুতুঙৰ ওচৰলৈ গুচি যাম বুলি আলোচনা কালত গুমাঙে ইচ্ছা ব্যক্ত কৰিলে। সেইমতে গুমাঙে তোলনীয়া পুত্ৰ মাতচিকক লগত লৈ পেকাৰ-পুঃমিলৈ গুচি গ'ল। পেকাৰ-পুঃমিত অন্য মানুহবোৰে মাতচিকক চিনি নাপাই তেওঁৰ পৰিচয় বিচাৰিলে। তেতিয়া মাতচিকে “মই মৗগু (উমি) গুপিত গাঁৱৰ ল’ৰা” অৰ্থাৎ জুইয়ে পুৰি শেষ কৰা গাঁৱৰ ল’ৰা বুলি নিজৰ পৰিচয় দিলে। তেতিয়াৰ পৰা মাতচিকৰ সতি-সন্ততিসকলক গুপিত্ পেগু বুলি কোৱা হ’ল। মাতচিকৰ এজন পুত্ৰ আছিল । তেওঁৰ নাম চুক্কাম আৰু চুক্‌কামৰ পুত্ৰ হ’ল কামচুক।

                         টুল টুল কুটুম

অক্ষয় কুমাৰৰ নতুন চিনেমাৰ স্ক্ৰীপ্ট

অক্ষয় কুমাৰৰ নতুন চিনেমাৰ স্ক্ৰীপ্ট -  🙏

আৰম্ভণি দৃশ্য - হাৰিয়ানাৰ এখন সৰু গাওঁ - সৰু সৰু বাচ্ছা এসোপাই ক্ৰীকেট খেলি আছে৷ বেটছমেনে মাৰিলে এটা প্ৰকাণ্ড ছিক্স আৰু বলটো পৰিলগৈ কাষতে থকা খেতি পথাৰত৷

এটা সৰু লৰাই বাপেকৰ সৈতে খেতিপথাৰত কাম কৰি আছিল৷ ক্ৰীকেট খেলি থকাসকলৰ এজনে চিঞৰিলে ঐ চটো বলটো দে৷

সৰু লৰাটোৱে বলটো হাতত তুলি ললে তেনেতে ক্ৰিকেট খেলি থকা এটাই কলে - ঐ তই দলিয়াব নোৱাৰ৷ ইয়াত নাপায়হি৷ দৌৰি দি থৈ যা৷

কিন্তু লৰাটোৱে বলটো দলিয়ালে৷ বলটো ইমান জোৰত ফিল্ডৰ মাজলৈ দলিয়ালে যে ফিল্ডৰ মাজত থকা ক্ৰীকেটৰ মিদিল ষ্টাম্পেই ভাঙি গ’ল৷ সকলো অবাক হ’ল৷ 

তেনেতে সমগ্ৰ দৃশ্যটো এথলিট প্ৰশিক্ষক গজৰাজ ৰাওৰ চকুত পৰিল৷ তেওঁ বাচ্ছাটোক অনুসৰণ কৰি দেখিলে যে বাচ্ছাটোৰ লৰাটোৰ শক্তিশালী বাহু আছে আৰু সহজে লক্ষ্যভেদ কৰিব পাৰে৷ সেই সময়ত সি আম গছলৈ ফৰ্মুটিয়াই আছিল৷

গজৰাজে বুজিলে যে লৰাটোৰ ভৱিষ্যত আছে আৰু তেওঁ লৰাটোক তেওঁৰ এথলিট একাডেমিত জইন কৰিব কলে৷ লৰাটোৱে কলে - মই বহুত দৰিদ্ৰ পৰিয়ালৰ যাৰ বাবে তাৰ এযোৰ জোতাও নাই তাৰোপৰি সি দেউতাকক সহায় কৰিব লাগে খেতি পথাৰত৷

গজৰাজে বাপেকৰ সৈতে কথা পাতিলে আৰু দেউতাকক পতিয়ন নিয়াবলৈ সক্ষম হ’ল৷ লৰাটোৱে এদিন গজৰাজৰ একাডেমিত ভৰি দিলে জধলামধলা কাপোৰ পিন্ধি হাৱাই চপ্পলৰ সৈতে৷ ধনীঘৰৰ বাচ্ছাবোৰে তাৰ ৰূপ দেখি হাঁহিব ধৰিলে৷ লৰাটোৱে আকাশলৈ চাই ৰ’ল কাৰন তাৰ সপোন আছিল ডাঙৰ৷ (এডভাৰটাইজ ব্ৰেক) 

পৰবৰ্তী দৃশ্য - কেইটামান বছৰৰ পিছত - সৰু লৰাটো ডাঙৰ হ’ল আৰু কেমেৰাই ভৰিৰ পৰা মূৰলৈকে কেমেৰাটো উঠাই আনিছে৷ যেতিয়া মুখখন স্পষ্ট হ’ল - সিয়েই হ’ল অক্ষয় কুমাৰ৷ তেতিয়ালৈকে সি জেভলিন দলিওৱাত ৰাষ্ট্ৰীয় খেলুৱৈ বনি গৈছে আৰু সি আৰ্মীত ভৰ্তি হৈছে৷  

পিছৰ দৃশ্য - এদিন সি তিনি আলিৰ চকত লগৰ সৈতে বাইকত বহি চাহ খাই আছে তেনেতে বদমাছ দুটামানে ৰাষ্টাৰে গৈ থকা ধুনীয়া ছোৱালী এজনী জোকোৱা দেখা পালে৷ অক্ষয় কুমাৰে জেভলিন এপাত উঠাই লৈ এনেকুৱাকে ঘূৰাই ঘূৰাই দলিয়ালে যে এপাত জেভলিনে একেলগে দহটামান গুণ্ডাক ধাৰাশায়ী কৰিলে৷ (জেভলিনপাত ক’ত পালে দাইৰেক্টৰে জানিব)

ছোৱালীজনী (কিয়াৰা আদৱানী) অক্ষয় কুমাৰৰ ওচৰলৈ আহি থেংকয়ু জনালে কিন্তু বিৰাট মোচন এটা দি ছানগ্লাছযোৰ লগাই অক্ষয় কুমাৰ গুছি গ’ল কাৰন তাৰ প্ৰেক্টিছৰ সময় হ’ল৷ 

পৰবৰ্তী দৃশ্য - দ্বিতীয় দিনা আৰ্মী ফিল্ডত মাৰ্চ পাষ্ট চলি আছে৷ অক্ষয় কুমাৰৰ নেতৃত্বত মাৰ্চপাষ্ট আগবাঢ়িছে তেনেতে সি দেখিলে যে কিয়াৰা আদৱানী কামাণ্ডিং অফিচাৰৰ কাষত বহি আছে৷ সি বুজিলে যে তাই ছিনিয়ৰ অফিচাৰৰ জীয়েক৷ চাৰি চকুৰ মিলন তাৰ পিছৰ দৃশ্য - অক্ষয় কুমাৰ ৰংবিৰঙৰ চোলা এটা পিন্ধি দৌৰি আহিছে৷ ইফালৰ পৰা কিয়াৰা আদৱানী৷ বুকুৱে বুকুৱে খুন্দা তাৰ পিছত নাচ গান আৰম্ভ৷ 

প্ৰেম আৰম্ভ হ’ল৷ অক্ষয় কুমাৰে কলে যে তাৰ বাবে এইবোৰ ডাঙৰ নহয়৷ দেশৰ বাবে সোনৰ মেডেল অনাটোহে ডাঙৰ৷ (প্ৰচণ্ড হাতচাপৰি) 

অক্ষয় কুমাৰ খেলৰ বাবে বিদেশত আছিল৷ তেনেতে খবৰ পালে যে ব’ৰ্ডাৰত ভাৰত পাকিস্তানৰ মাজত যুদ্ধ আৰম্ভ হৈছে৷ অক্ষয় কুমাৰ ঘৰলৈ ঘূৰি আহিল আৰু হাতত জেভলিন লৈ ছিনিয়ৰ অফিচাৰৰ ঘৰত ৰাতিয়েই উপস্থিত হৈ কলে যে সিও যাব যুদ্ধত৷ শুই থকা কিয়াৰা আদৱানি উঠি আহি কান্দিব ধৰিলে৷ ছিনিয়ৰে কলে যে - তই যুদ্ধত যাব নালাগে খেলত ধ্যান দে৷ কিন্তু অক্ষয় কুমাৰে কলে - “জীয়ুংগা তৌ দেশ কে লিয়ে মৰুংগা তৌ দেশ কে লিয়ে৷ ভাৰত মাতা কি জয়“ (আধাঘণ্টা হাতচাপৰি) অক্ষয় কুমাৰ ব’ৰ্ডাৰত যাব উলাইছে৷ চেলুট বাকী সেনাবাহিনীৰ জোৱানসকলে চেলুট দিছে - (নেপথ্যত ভাৰত মাতা কি জয় ধ্বনি)!

পিছৰ দৃশ্য ভয়ানক৷ অক্ষয় কুমাৰক চাৰিওপিনৰ পৰা পাকিস্তানী সেনাই ঘেৰি আছে৷ অক্ষয় কুমাৰৰ বন্দুকৰ গুলী শেষ৷ অক্ষয় কুমাৰে কাষতে থকা গছৰ ডাল এটা ভাঙি জেভলিন বনাই ললে৷ (জেভলিন ৰেডি হয় মানে তেতিয়ালৈকে পাকিস্তানী সৈনিকবোৰে বন্দুকবোৰ সামৰি থৈ চাধা মাৰি বহি থাকিল৷) জেভলিন ৰেডি হ’ল৷ এপাত জেভলিনে যিমান শত্ৰু সেনা আছিল চবকে সিপুৰী পোৱাই অক্ষয় কুমাৰ বীৰদৰ্পে উলাই আহিল৷ তেনেতে অক্ষয় কুমাৰৰ চকুত গুলী লাগে৷ 

পিছৰ দৃশ্য - কিয়াৰা আদৱানী দৌৰি ঢপলিয়াই আহিল হস্পিতাললৈ৷ ডাক্তৰে হস্পিতালত তাইক কলে যে সি আৰু জেভলিন দলিয়াব নোৱাৰিব৷  

কিয়াৰা আদৱানীয়ে ৰাম মন্দিৰলৈ ঢপলিয়াই গ’ল৷ একেৰাহে তিনদিন তিনৰাতি ৰামমন্দিৰত তাই পূজা পাতল কৰি থাকিল আৰু ভগৱান ৰামৰ কৃপাত হস্পিতালৰ বিচনাৰ পৰা উঠি অক্ষয় কুমাৰে জয় শ্ৰী ৰাম বুলি চিঞৰ মাৰি উঠি আহিল৷ ইতিমধ্যে চকু ভাল হৈ গ’ল৷ (নেপথ্যত প্ৰচন্দ হাতচাপৰি) - অক্ষয় কুমাৰ পুনৰ ফিল্ডত প্ৰেক্টিচত নামি পৰিল৷  

Miracle - অক্ষয় কুমাৰ অলিম্পিকলৈ কুৱালিফাই হ’ল৷ সন্মুখত দুজন ভয়ানক প্ৰতিদন্দ্বী৷ এজন জাৰ্মানীৰ আনজন অফ্ৰিকাৰ ক’লা গোনা ম’হটোৰ দৰে৷

পৰবৰ্তী দৃশ্য টয়লেটৰ - অক্ষয় কুমাৰে চুচু কৰি উলাই আহিব লওঁতেই জাৰ্মান গুণ্ডাই আৱৰি ধৰে আৰু কয় যে - জাৰ্মানীৰ খেলুৱৈতকৈ কম দলিয়াবি নহলে তোক আমি দলিয়াই দিম৷ লাগিলে পইছা ল আৰু ফুট কিন্তু হাৰিব লাগিব অক্ষয় কুমাৰ৷ 

পিছৰ দৃশ্য - অলিম্পিক গেইম ভিলেইজৰ ৰাতিৰ আহাৰ৷ পিছদিনা ফাইনেল৷ পুনৰ জাৰ্মান গুণ্ডাই আৱৰি ধৰিলে অক্ষয় কুমাৰক৷ অক্ষয় কুমাৰে কলে - মৰুংগা তৌ দেশ কে লিয়ে জীয়ুংগা তৌ দেশ কে লিয়ে - এফালৰ পৰা জাৰ্মান গুণ্ডা বাহিনীক পিতিব ধৰিলে অক্ষয় কুমাৰে৷ মাজ নিশালৈকে মাৰপিট চলি থাকিল৷ ইফালে জাৰ্মানীৰ আধা গুণ্ডা আহি অলিম্পিক গেইম ভিলেইজ পালেহি যেতিয়াই খবৰ পালে যে এজন ভৰতীয়ই তাহাঁতক বৌম মাৰ লগাইছে৷ দহখনমান হেলিকপ্তাৰত জাৰ্মান গুণ্ডাবাহিনী আহি গ’ল৷ তেনেতে ভাৰতীয় হকী দলটো আহি পালেহি হাতে হাতে হকীষ্টিক লৈ৷ অক্ষয় কুমাৰে ষ্টেডিয়ামৰ উপৰলৈ উঠি গ’ল৷ জেভলিন দলিয়াই হেলিকপ্তাৰ দুখনমান বাগৰাই দিলে৷ হেলিকপ্তাৰবোৰ ভাঙিছিঙি ষ্টেডিয়ামৰ মাজত পৰিল৷ ইফালে আমাৰ হকীৰ দলটোৱে জাৰ্মান গুণ্ডাবাহিনীক বৰ বেয়াকৈ ঢুলাই দিলে৷   

পিছৰ দৃশ্য - অক্ষয় কুমাৰে হাতত জেভলিন লৈ অলিম্পিক ফাইনেল ৰাউণ্ডলৈ সাজু হৈছে৷ ইফালে কিয়াৰা আদৱানীয়ে ৰাম মন্দিৰৰ ভিতৰত প্ৰচণ্ড পূজা পাতলত ব্যস্ত আছে৷ ইফলে অক্ষয় কুমাৰক কানে কানে কোচজনে কলে - তেওঁৰ দেউতাকৰ ফাৰ্মত কোনোবাই জুই লগাই দিছে৷ অক্ষয় কুমাৰৰ চকুত চকুপানী৷ কোচজনে কলে - দেশতকৈ বাপেক ডাঙৰ নহয়৷ অক্ষয় কুমাৰ অলপো বিচলিত নহ’ল৷ জেভলিন দলিয়ালে আৰু অক্ষয় কুমাৰে গ’ল্ড মেডেল পালে৷ গোটেই ভাৰতীয় খেলুৱৈ ফিল্ডত গোট খালে আৰু ভাৰত মাতা কি জয়ধ্বনি দিলে৷ (নেপথ্যত জয় শ্ৰী ৰাম ধ্বনি)!

তেনেতে জাৰ্মান খেলুৱৈজন আহি অক্ষয় কুমাৰক সেৱা কৰিলে আৰু কলে - চ’ৰী ভাই তুমিয়েই হিৰ’৷ অক্ষয় কুমাৰে তাক কলে যদি মইয়ে হিৰ’ তেনেহলে বৌলৌ - জয় শ্ৰী ৰাম ভাৰত মাতা কি জয়৷ ভঙা ভঙা হিন্দীত জাৰ্মান খেলুৱৈজনে অক্ষয় কুমাৰে শিকাই দিয়াৰ দৰে কলে আৰু গোটেই ষ্টেডিয়ামতে জয় শ্ৰী ৰাম ধ্বনি বাজি উঠিল৷ 

হকী খেলুৱৈসকলে ষ্টেডিয়ামৰ মাজত ভাঙৰা ডেন্স আৰম্ভ কৰি দিলে৷ ইপিনে অক্ষয় কুমাৰলৈ ফোন আহিল - কোচজনে দৌৰ মাৰি আহি অক্ষয় কুমাৰক ফোনটো দি কলে - প্ৰধানমন্ত্ৰী লাইনত আছে ---

অক্ষয় - ছাৰ নমস্তে 🙏 

ইফালৰ পৰা - আজ আপনে দেশ কা কাম ৰৌশন কিয়া হে৷ মে তুম্হে বহুত বহুত বধাই দেতা হুঁ৷ 

অক্ষয় - ছাৰ আপকে প্ৰেৰনা কি বজে চে আজ মে য়ঁহা হু৷ দেশ কে লিয়ে মেডেল জিত পায়া হুঁ৷ 

নেপথ্যত নেচনেল এনথেম বাজি উঠিল৷ 

The end

শেষত গান বাজি উঠিল - অক্ষয় আৰু কিয়াৰাৰ বাদছাহৰ ৰিমিক্সৰ তালে তালে দান্চ - চ’না কিটনা চ’না হম তু মেৰা হিৰ’ নাম্বাৰ ৱান 🙏

Chamuah G.  ৱালৰ পৰা

ৰাতিপুৱা শুই উঠাৰ লগে লগে এই ৪ টা লক্ষণ দেখিলে জানিব যে আপোনাৰ বৃদ্ধি হৈছে ৰক্তচাপৰ স্তৰ

ৰাতিপুৱা শুই উঠাৰ লগে লগে এই ৪ টা লক্ষণ দেখিলে জানিব যে আপোনাৰ বৃদ্ধি হৈছে ৰক্তচাপ স্তৰ

---

গুৱাহাটী, ৪ আগষ্টঃ চিকিৎসা বিশেষজ্ঞ সকলে এক গৱেষণাৰ অন্তত শেহতীয়াকৈ প্ৰকাশ কৰা এক জৰীপ অনুসৰি, ভাৰতৰ ৬৪ শতাংশ লোকে কোনোধৰণৰ ব্যায়াম নকৰে, অৰ্থাৎ দেশৰ জনসংখ্যাৰ দুই-তৃতীয়াংশ লোকে তেওঁলোকৰ স্বাস্থ্য প্ৰতি কোনোধৰণৰ যতন লোৱা দেখা নাযায়। এইকাৰণেই আজিকালিৰ যুহত কম বয়সীয়া লোকসকলেও উচ্চ ৰক্তচাপৰ সমস্যাৰ সন্মুখীন হ'বলগীয়া হৈছে। 

উচ্চ ৰক্তচাপক এক প্ৰকাৰৰ নীৰৱ হত্যাকাৰী বুলি গণ্য কৰা হয়। বহুলোকে ইয়াক গুৰুত্বসহকাৰে নলয়, কিন্তু ই শৰীৰক বিভিন্ন ধৰণে ক্ষতি কৰিব পাৰে। দুৰ্বল জীৱনশৈলী, মানসিক চাপ, সঠিক খাদ্য গ্ৰহণ নকৰা, বংশগত কাৰণ, বেছিকৈ নিমখ গ্ৰহণ কৰা, পানী কমকৈ সেৱন কৰা, কলেষ্টেৰল, বৃক্ক আৰু যকৃতৰ কাৰ্য স্বাভাৱিক নোহোৱা, কম সময় টোপনি যোৱা আৰু খং উঠিলে ৰক্তচাপৰ স্তৰ বৃদ্ধি হয়। 

যেতিয়া শৰীৰত তেজৰ চলাচল বৃদ্ধি হয় তেতিয়া ইয়াক উচ্চ ৰক্তচাপজনিত সমস্যা বুলি কোৱা হয়। যাৰ ফলত সময়ত চিকিৎসা গ্ৰহণ নকৰিলে পিছলৈ ই হৃদৰোগৰ কাৰণ হ'ব পাৰে।  উচ্চ ৰক্তচাপৰ সমস্যাৰ লক্ষণ বহু আগতে দেখা যায়। সময়ত চিনাক্ত কৰিলে ইয়াক সহজে নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পাৰে। 

ৰাতিপুৱা সাৰ পোৱাৰ লগে লগে দেখা পোৱা কেইটামান লক্ষণ, যি উচ্চ ৰক্তচাপৰ লগত সম্বন্ধিতঃ

১. মূৰ ঘূৰোৱা

যদি আপোনাৰ ৰাতিপুৱা সাৰ পোৱাৰ লগে লগে মূৰ ঘূৰায়, তেন্তে বুজিব যে আপোনাৰ শৰীৰত ৰক্তচাপৰ স্তৰ যথেষ্ট বৃদ্ধি পাইছে। তেনে ক্ষেত্ৰত, আপুনি সোনকালে চিকিৎসকৰ পৰামৰ্শ গ্ৰহণ কৰিব। 

২. কন্ঠ শুকাই যোৱা

বহুলোকে ৰাতিপুৱা উঠি পিয়াহ অনুভৱ কৰে, কিন্তু যদিহে আপোনাৰ কন্ঠ অধিক শুকাই গৈছে, তেতিয়া আপুনি সতৰ্ক হোৱা উচিত। কিয়নো ই উচ্চ ৰক্তচাপৰ লক্ষণ হ'ব পাৰে। গতিকে যদি আপোনাৰ ক্ষেত্রত প্ৰতিদিনে পুৱা এনে হয়, তেনেহ'লে ইয়াক মনোযোগ দিয়াটো উচিত হ'ব।

৩. বমি অনুভৱ কৰা

সাধাৰণতে অত্যাধিক গ্ৰেষ্ট্ৰিকজনিত সমস্যাৰ বাবে বমি অনুভৱ হয়, কিন্তু যদি আপুনি প্ৰত্যেকদিনা পুৱাই এনে সমস্যাই দেখা দিলে, সতৰ্ক হোৱা উচিত।

৪. চকুৰে অস্পষ্ট দেখা পোৱা

যদি আপোনাৰ পুৱা সাৰ পোৱাৰ লগে লগে সকলো বোৰ দেখিবলৈ অস্পষ্ট যেন লাগে, তেন্তে ই উচ্চ ৰক্তচাপৰ কাৰণ হ'ব পাৰে। 

উচ্চ ৰক্তচাপ নিয়ন্ত্রণ কৰাৰ বাবে কেইটামান আয়ুৰ্বেদিক উপায়ঃ

১. সৰ্পগন্ধাৰ শিপা শুকুৱাই গুৰি কৰি পানীত মিহলাই খাব পাৰে। 

২. আপুনি ব্ৰাহ্মী শাকৰ গুৰিৰ ৰস খাব পাৰে। ব্ৰাহ্মীক মগজু বৰ্ধক বুলিও কোৱা হয়। যদি আপোনাৰ উচ্চ ৰক্তচাপৰ সমস্যা আছে তেন্তে আপুনি ইয়াক গ্ৰহণ কৰিব পাৰে।
 
৩. ঘেঁহুৰ ঘাঁহ, এলো ভেৰা আৰু পানীলাও মিহলি কৰি ৰস  উলিয়াই এগিলাচ চৰৱত তৈয়াৰ কৰক আৰু ৰাতিপুৱা খালী পেটত খাওক।

৪. ডালচেনী আৰু অৰ্জুন গছৰ বাকলিৰ ৰসে আপোনাৰ উচ্চ ৰক্তচাপ দ্ৰুতগতিত হ্ৰাস কৰিব পাৰে। ই বৃক্ক পৰিস্কাৰ কৰাটো সহায়ক হয়।

চুতীয়া শব্দৰ অৰ্থ আৰু বিভিন্ন জনগোষ্ঠীত চুতীয়া জাতিৰ অন্তৰ্ভুক্তি

চুতীয়া শব্দৰ অৰ্থ আৰু বিভিন্ন জনগোষ্ঠীত চুতীয়া জাতিৰ অন্তৰ্ভুক্তি

                  যতীন্দ্ৰনাথ দেউৰী

--------------------------------------------------------------------------

চুতীয়াসকল অসমত কৰ পৰা কেনেকৈ প্ৰৱেশ কৰিছিল তাৰ কোনো সঠিক তথ্য নাই । চুতীয়াসকলৰ ইতিহাস তেওঁলোকে অসমৰ পূব প্ৰান্তত ৰাজত্ব কৰি থকা সময়ছোৱাৰ পৰাহে আলোচনা কৰিব পৰা যায় ।  

চুতীয়াসকলে এসময়ত অসমত উচ্চ মানবিশিষ্ট সংস্কৃতি আৰু সভ্যতাৰ বীজ ৰূপন কৰিব পাৰিছিল । সেয়ে চুতীয়া শব্দই এক সু-সংস্কৃতিবান জাতিক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছিল ।

ডঃ পৱন শ‍ইকীয়াদেৱে তেখেতৰ ‘দেউৰী চুতীয়া’ কিতাপখনৰ যোগেদি দেউৰী ভাষাক চুতীয়া ভাষা বুলি কৈছে, আৰু এই ভাষাৰ মাধ্যমেৰে ‘চুতীয়া’ শব্দৰ বিশ্লেষণ কৰি লিখিছে –‘চু’ মানে ভাল, গুণী, উচ্চ, ধুনীয়া আৰু আনন্দময়। আকৌ ‘তী’ শব্দই ‘জ্ঞাতী’ বা আকাশৰ তৰা শব্দৰ পৰা অহা আৰু তাৰ লগত 'ইয়া' প্রত্যয় যোগ হৈ ‘চুতীয়া’ হৈছে। কিন্তু দেউৰী ভাষাত ‘চুতীয়া’ শব্দৰ বিশ্লেষণ কৰিলে এনে ধৰণৰহে হয় –‘চু’ মানে ওখ, ভাল বা বিশিষ্ট। ‘তি’ বা ‘তী’ শব্দই উজ্জ্বল, জিলিকি - থকা বা ওলমি লাগি থকাহে বুজায়। ‘ইয়া’ প্রত্যয়েয়ে নঙার্থক (Negative) অর্থ প্ৰকাশ কৰে। যেনে—‘হা’ ধাতুৰ লগত ‘ইয়া’ প্রত্যয় যোগ হৈ ‘হায়া’ হৈছে আৰু ইয়াৰ অর্থ ‘নেখাওঁ” প্ৰকাশ কৰিছে। তেনেকৈ—

‘লা’ + ইয়া= লায়া অৰ্থাৎ নলও

‘নি’ + ইয়া= নিয়া অৰ্থ নধৰো প্ৰকাশ হৈছে 

‘কে’ + ইয়া= কেয়া অৰ্থ যোৱা নাই প্ৰকাশ হৈছে 

‘হঁয়’ + ইয়া= হয়া অৰ্থ নহয় প্ৰকাশ হৈছে 

গতিকে দেউৰী ভাষাৰ মাধ্যমেৰে এনে বিশ্লেষণ কৰিলে ওপৰত ডঃ শ‍ইকীয়াদেৱে কৰা বিশ্লেষণৰ লগত অমিল হোৱা পৰিলক্ষিত হয়। দেখা গ'ল যে ডঃ শ‍ইকীয়াদেৱে চুতীয়া শব্দৰ অৰ্থ বিশ্লেষণ দেউৰী ভাষাৰ মাধ্যমত কৰা বুলি ক'লে দেউৰী মানুহে মানিবলৈ টান পাব আৰু ভুল বুলি স্বীকাৰ কৰিব।

১৫২৩ খ্ৰীষ্টাব্দত আহোম স্বৰ্গদেউ চাওফা চাও চৌহুম মৌঙ ফাই শদিয়াৰ চুটিয়া ৰাজ্য জয় কৰি তাত এজন প্রাদেশিক শাসনকৰ্ত্তা নিযুক্তি দিয়ে। মঙ্গোলীয় আহোম আৰু চুটিয়া ৰণত যিসকল চুটিয়া বন্দী হ'ল আৰু যাক য’তে পালে সেই সকলক আহোম ৰাজধানী ৰংপুৰৰ জয়সাগৰৰ পাৰত নতুনকৈ সংস্থাপন কৰিছিল। ( -দেওধাই অসম বুৰঞ্জী দ্রষ্টব্য।) সেই সকলৰ ভিতৰত সকলো শ্ৰেণীৰ চুটিয়া মানুহ আছিল আৰু এওঁলোকৰ মাজত দৈবজ্ঞ, ব্রাহ্মণ, কমাৰ, ধোৱা, নাপিট, চমাৰ আদি বৃত্তিয়াল লোক আছিল। কিছুসংখ্যক চুটিয়া লোক মঙ্গোলীয় চীন শ্যাম আহোম জাতিৰ ভয়ত নিজক বচাবলৈ নিকটৱৰ্ত্তী জাতি যেনে দেউৰী, মিৰি (মিছিং), আবৰ, মিচিমি, চিংফৌ, মৰাণ, বৰাহী আদিৰ মাজত আশ্ৰয় লৈ কালক্ৰমত সেই জাতি গোষ্ঠীৰ লগত মিলি গ'ল। মঙ্গোলীয় আহোম জাতিৰ ভয়তকৈ তাতোতকৈ ভয়ঙ্কৰ হিন্দু-চুটিয়াৰ মাজত থকা নৰবলি আৰু সতী যোৱা প্ৰথাৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ জাকে জাকে চুটিয়া ডেকা-গাভৰু মঙ্গোলীয় জাতি-গোষ্ঠীৰ মাজত সোমাই পৰে। সেই বাবেই শাসক আহোম জাতিৰ অন্তৰ্ভুক্ত হৈ বেছিভাগ চুটিয়া লোক আহোম জাতিৰ মাজত অন্তৰ্ভূক্ত হৈ থকা দেখা যায়। এনেকৈ মিলি যোৱা এই সকল চুটিয়া মানুহেই কালক্ৰমত ‘দেউৰী-চুটিয়া’, ‘মিৰি-চুটিয়া’, ‘মৰান-চুটিয়া’, ‘বৰাহী-চুটিয়া’, ‘মিচিমি চুটিয়া’, আদি হিচাপে পৰিচয় দিয়া হৈছিল। ঠিক এনে দৰেই আহোমসকলৰ লগত থকাসকলেও নিজকে ‘আহোম-চুটিয়া’ বুলি পৰিচয় দিবলৈ ধৰে। সেইসকলক আহোম জাতিয়ে ‘টাইৰা’ বোলে। টাই-আহোম, ৰা-চুটিয়া (জাতি): চুটিয়া আহোম। হিন্দু ভাৰতীয় ভাৱ-ভাষাত সেইয়ে আহোম-চুটিয়া। আনহাতেদি আহোম ৰাজশক্তিয়ে সংস্থাপন কৰা হিন্দু চুটিয়া গোটটোৱেই হৈছে চুটিয়া সকলৰ মূল গোট। এই হিন্দু চুটিয়া গোটটোৱেই চুটিয়াসকলৰ জাতি, ভাষা আৰু ধৰ্ম্মৰ দিশত অতীতৰ হিন্দু-চুটিয়া জাতিৰ সকলোখিনি উপাদান বর্তমানেও অটুট ৰাখিছে।

গোলনেমুৰ ঔষধি গুণ (Lemon)

গোলনেমুৰ ঔষধি গুণ  (Lemon)

গোলনেমুৰ ঐশ্বৰিক প্ৰমূল্য আৰু ঔষধি গুণ দুয়ো প্ৰকাৰে পোৱা যায়। নেমুৰ ওপৰত ধৰ্মীয় বিশ্বাস বহুত আছে। কর্মক্ষেত্ৰ তথা ব্যৱসায় প্রতিষ্ঠানত ব্যৱসায় বৃদ্ধি কৰিবৰ বাবে গোল নেমু প্রতিস্থানৰ সন্মুখত আঁৰি দিয়া আমি সকলোৱে দেখিছোঁ। এটা কেঁচা গোলনেমুৰ ওপৰত ৭ টা কেঁচা জলকীয়া ক’লা সূতাত চিলাই শনিবাৰে দুৱাৰ মুখত আঁৰি দিয়া হয় ৷ ই নজৰ দোষ কাটি ব্যৱসায়ৰ উপাৰ্জন বৃদ্ধি কৰে৷ কোনোৱে আকৌ গোলনেমু এটা দুৱাৰৰ চাৰিওফালে কোবাই চাৰিভাগ কৰি চাৰি আলিৰ চাৰিও দিশত পেলাই দিয়ে ৷

গোলনেমুৰ লগত হনুমানজীৰ সম্পৰ্ক থকা দেখা যায়। উত্তৰ ভাৰতৰ কিছুমান ঠাইত এনে পদ্ধতি অবলম্বন কৰা দেখা যায় যে ব্যক্তিয়ে যেতিয়া বহু চেষ্টা কৰাৰ পিছত সফলতাৰ মুখ নেদেখিলে এটা গোলনেমু আৰু ৪টা লং হনুমানজীৰ সন্মুখত ৰাখি হনুমান চালিচা পাঠ কৰে আৰু সফলতাৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা ৰখা হয়। লং চাৰিটা নেমুৰ ওপৰত গুজি দি তাতে এৰি আহি কর্মক্ষেত্ৰলৈ বুলি যাত্ৰা কৰে৷ এনেবোৰ বহু বিশ্বাস ভাৰতবৰ্ষৰ বিভিন্ন কোণত পালন কৰা দেখা যায়।

শাস্ত্রমতে গোলনেমুৰ ঔষধি গুণ বহুত। ভিটামিন ‘C’ সর্বাধিক মাত্রাত থকাৰ লগতে কেলচিয়াম, মেগনেচিয়াম আৰু ফছফৰাছ থাকে। নেমুৰ ৰস পেটত হোৱা অম্ল, বদহজম, ৰক্তচাপ, জ্বৰ, কোষ্ঠকাঠিন্য আদি বিভিন্ন ৰোগৰ বাবে উৎকৃষ্ট দৰব।

পেটৰ সকলো সমস্যা — গেছ, বদহজম, শিৰামুৰিয়ে ধৰা আদিৰ বাবে কুহুমীয়া পানীত গোলনেমুৰ ৰস দুটোপালমান দি খাব লাগে। • কফ আৰু বমি হ’লেও নেমুৰ ৰস গৰম পানীৰ লগত খাব লাগে।

• চাহত নেমুৰ ৰস দি খালে বহু উপকাৰ পোৱা যায়৷ ইয়াৰ টেঙা ৰসে গেছ, অম্ল নাশ কৰি দিব পাৰে।

• ছালৰ আকৰ্ষণ তথা সৌন্দৰ্য্য বঢ়াবৰ বাবে ইয়াৰ ৰস খোৱাৰ লগতে মুখত ৰস ঘঁহিব পাৰে। এনে কৰিলে মুখত হোৱা শালমন আৰু দাগ

আঁতৰ হ’ব।

• নেমুৰ ৰস খাই থাকিলে বুঢ়া বয়সতো ছাল সোঁতোৰা নপৰে।

• বেচু থকা ৰোগীয়ে নেমুৰ ৰস গৰম পানীত মিহলি কৰি খাব আৰু মৌ ৰসৰ লগতো খাব পাৰে।

• গোল নেমুৰ বাকলি ৰ'দত শুকুৱাই গুড়ি কৰি তেলৰ লগত চুলিত ঘহিলে উজ্জ্বলতা বাঢ়ে।

• গোলনেমুৰ ৰস গৰম পানীত মিহলি কৰি জ্বৰ হোৱা সময়ত খালে শৰীৰৰ

উষ্ণতা নিয়ন্ত্রণত থাকে। তদুপৰি, পানীলগা আৰু কাহৰ প্ৰতিষেধক

হিচাপে গোলনেমুৰ চাহিদা আছে।

• ইয়াৰ ৰস দাঁতৰ বিষ, আলুৰ পৰা তেজ ওলোৱা, মুখৰ দুৰ্গন্ধ প্রভৃতি ৰোগৰ বাবে দাঁতৰ গুৰিত ঘঁহিব লাগে।

• ৰাতিপুৱা খালী পেটত নেমু টেঙাৰ ৰস গৰম পানীত দি খালে (চাহত দিও খাব পাৰে) সঞ্চিত কোষ্ঠকাঠিন্য বা পেটচলা ৰোগত ভাল ফল দিয়ে।

• আপুনি যদি অধিক শকত আৰু বেছি চৰ্বি জমা হৈছে তেন্তে খীণ হ’বৰ বাবে বা ওজন কম কৰিবৰ বাবে ৰাতিপুৱা কুহুমীয়া পানীত মৌ-ৰস মিহলি কৰি খাওক ৷ কাৰণ ইয়াত ‘পেকটিন' নামৰ এবিধ দ্ৰব্য আছে যি

ওজন কম হোৱাত সহায় কৰে। • শৰীৰ যদি দুৰ্বল তথা অলস হৈ পৰিছে তেস্তে নেমুৰ ৰস পানীত মিহলি কৰি অকণমান চেনী দি খাওক।

• নেমুৰ ৰসত পানী মিহলি কৰি নিমখৰ লগত খালে শৰীৰৰ উত্তাপ বাহিৰ হয় আৰু উত্তাপ বৃদ্ধি হোৱাৰ ফলত উৎপত্তি হোৱাৰ ৰোগৰ পৰা মুক্তি দিয়ে ৷

• নেমুৰ ৰস পানী খোৱাৰ আগত খালে হাঁপানি ৰোগৰ ব্যক্তিসকলে উশাহ নিশাহ লোৱাৰ ক্ষেত্ৰত যথেষ্ট আৰাম পাব।

• উচ্চ ৰক্তচাপ নিয়ন্ত্ৰণ কৰাৰ বাবে এক ঘৰুৱা নিদান। পটেচিয়াম যথেষ্ট

পৰিমাণে গোলনেমুত থকাৰ বাবে ই মগজু, বুকু, পেশীৰ সমস্যাৰ ক্ষেত্ৰতো সহায়ক হৈ পৰে। • যোৰা বিষ বা বাতবিষজনিত সমস্যাত কুহুমীয়া পানীত নেমুৰ ৰস

কেইটোপালমান দি পুৱা-গধূলি বিশেষকৈ শোৱাৰ সময়ত খাব লাগে।

• ‘হেচপেৰিটিন’ আৰু ‘নৰিনজেনিন' নামৰ ৰাসায়নিক দ্রব্য নেমুত থাকে। ই কেন্সাৰ ৰোগৰ দৰে মাৰাত্মক ৰোগ হোৱাত বাধা দিয়ে। অর্থাৎ দেহত ৰোগ প্ৰতিৰোধ কৰা শক্তি বৃদ্ধি কৰে৷

প্রাকৃতিক আৰু ঔষধি গুণৰ অধিকাৰী নেমুৰ ৰসে তেজ পৰিষ্কাৰ কৰে। ‘টক্সিন’ জাতীয় দ্রব্য দেহৰ পৰা নিৰ্গমন কৰায়। তেজত বিষাক্ত হৈ হ’ব পৰা সকলো ৰোগৰ নিৰাময় কৰে।

• প্রতিদিনে দেহত কিছুমান অলাগতিয়াল দ্রব্য উৎপন্ন হয়। সেইবোৰে কোষ আৰু পেশীৰ স্বাভাৱিক কাৰ্য্যত ব্যাঘাত জন্মায়। ইয়াৰ ফলত আমাৰ দেহত অনেক ৰোগৰ সঞ্চাৰ হয়। সেয়ে, নেমুৰ ৰসে অলাগতিয়াল দ্রব্যবোৰ প্ৰস্ৰাৱৰ জৰিয়তে নির্গমন কৰাই বহু ৰোগৰ পৰা মুক্তি দিয়ে।

• টোপনি নাহিলে, অস্থিৰতা (Nervousness) আদি সমস্যাই দেখা দিলে ৪/৫খিলা গোলনেমুৰ পাত একাপ গৰম পানীত ১৫/২০ মিনিট তিয়াই ৰাখি দিনে দুবাৰমান খাব লাগে।

• মাইগ্ৰেইন আৰু হাঁপানি ৰোগত ইয়াৰ পাত কেইখিলামান গৰম পানীত ৰাখি কিছুসময়ৰ পিছত প্ৰতি ৰাতি দুই সপ্তাহমান খালে ভাল ফল পোৱা যায়।

বাস্তৱতঃ গোলনেমুৰ ৰস আয়ুৰ্বেদ শাস্ত্ৰত সৰ্বগুণসম্পন্ন৷ ইয়াৰ ৰস ‘এণ্টিছেপ্টিক’ আৰু সেয়ে বহু ৰোগ ধ্বংস কৰিব পাৰে৷ বিশেষকৈ বেক্টেৰিয়াৰ পৰা উদ্ভৱ হ'ব পৰা ৰোগ, মেলেৰিয়া, কলেৰা, ডিফথেৰিয়া আৰু টাই ফইদ ৰোগৰ পৰা ই মুক্তি দিয়ে। মানৱ দেহৰ শৰীৰত থকা কোষ আৰু পেশী গঠনত নেমুৰ ৰস উপকাৰী। শৰীৰটো আভ্যন্তৰীণভাৱে পৰিষ্কাৰ কৰি সুস্থ দেহ ধৰি ৰখাত নেমুৰ ৰস অত্যন্ত লাগতিয়াল৷

ওপৰত কৰি অহা আলোচনা সমূহৰ পৰা দেখা যায় যে যিবোৰ গছ বা ফলৰ ঐশ্বৰিক মাহাত্ম্য আছে সেইবোৰৰ ঔষধি গুণো যথেষ্ট। অর্থাৎ ধর্মীয় দৃষ্টিকোণৰ পৰাই হওক বা বৰ্তমানৰ চিকিৎসাশাস্ত্ৰৰ দৃষ্টিকোণৰ পৰাই হওক সিহঁতৰ উপযোগিতা সমান।

বিভিন্ন গছ, লতা, পাত, ফুল, ফলৰ ঔষধি গুণৰ ব্যাখ্যা কৰাতকৈ সেইবোৰ নিয়মিতভাৱে খালে বিভিন্ন ৰোগৰ পৰা ব্যক্তিয়ে মুক্তি পাব। মানুহৰ শৰীৰৰ বাবে প্রয়োজনীয় বিভিন্ন, ৰাসায়নিক দ্রব্য যেনে— প্রটিন, কেলচিয়াম, কার্বহাইড্রেট, লোণ, ভিটামিন, পানী আদি পৰ্য্যাপ্ত পৰিমাণে গ্ৰহণ কৰিব পাৰিলেই সুস্থ স্বাস্থ্য প্রাপ্তি হ’ব; নিৰোগী হ’ব। গতিকে সকলো প্ৰকাৰৰ খাদ্য গ্রহণৰেই আৱশ্যকতা আছে।

অসমীয়াৰ জাতীয় উৎসৱ- বিহু চুতীয়া সকলৰহে আছিল

মংগোলীয় সকলৰ ভিতৰত চুতীয়া সকলে উজনি অসমৰ শদিয়া অঞ্চলক কেন্দ্র কৰি আহোম সকল অহাৰ বহু আগতেই এখন শক্তিশালী ৰাজ্য স্থাপন কৰিছিল। চুতীয়া সকলৰ ৰাজত্ব কালতেই এই ভূ-খণ্ডত পোন-প্রথমে বিহুৱে পোখা মেলিছিল আৰু পৰৱর্তী সময়ত আহোমসকলে ইয়াৰ লালন-পালন কৰিছিল। ডঃ পৱন চন্দ্র শইকীয়াই ‘দেউৰী চুতীয়া’ত তথ্য সহকাৰে উল্লেখ কৰিছে যে,-'চুতীয়া ভাষাত বিহুক "বিচু" বুলি কোৱা হয়। "বি" মানে অতি, "চু" মানে আনন্দময় বুজায়। গতিকে, "বিচু" শব্দটি অপ্রভংশ হৈ ‘বিহু’ শব্দৰ উৎপত্তি হৈছে।' আনহাতে, গৱেষক ডিম্বেশ্বৰ গগৈয়ে মত প্রকাশ কৰিছে যে,- 'টাই ভাষাৰ ‘পয়হু’ শব্দই গো-পূজা বা গো-উৎসৱ বুজায়। "পয়" মানে উৎসৱ আৰু "হু" মানে গৰু।... বহাগ বিহুৰ আগদিনা গৰুক গা-ধুৱাই গো-পূজা কৰা,...আৰু পবিত্র গৰুৰ ছালৰ বাদ্যক আগস্থান দি গো-পূজাৰ দৰে সন্মান জনোৱা হয় বাবে এই উৎসৱক "পয়হু" বোলা হয়। সেই "পয়হু" শব্দৰ অপভ্রংশই "বিহু" হোৱা বুলি কৰা ধাৰনা অমুলক নহয়। অৱশ্যে বিহুৰ ভাৱ আৰু অর্থৰ দিশেদি বিচাৰ কৰিলে চুতীয়া ‘বিচু’ শব্দৰেই অপভ্রংশ বুলি অনুমান কৰিব পাৰি।

‘বিচু’ নাইবা ‘পয়হু’, য’ৰ পৰাই বিহুৰ উৎপত্তি নহওঁক কিয়, বিহু মুলতঃ মংগোলীয় সকলৰ অৱদান। দেহৰ ৰন্ধ্রে ৰন্ধ্রে বিহুৰ বীজ নিহিত হৈ থকা চুতীয়া সকলৰ ৰাজত্বৰ পতন হৈছিল এই বিহুৰ বাবেই। আনহাতে, আহোম-সকলে এই বিহুৰ জৰিয়তেই চলেৰে মোৱামৰীয়াৰ হাতৰ পৰা ৰাজ্যোদ্ধাৰ আৰু চুতীয়া ৰাজ্য জয় কৰিছিল। চুতীয়া ৰাজ্য পতনৰ পাছত আহোমসকলৰ শাসন কালত বিহুৱে অধিক বিস্তৃতি লাভ কৰে। ‘সাত ৰাজ মাৰি এক ৰাজ কৰা’ আহোম স্বর্গদেউ সকলৰ পৃষ্ঠপোষকতাই বিহুক অন্য মাত্রা প্রদান কৰিলে। অৱশ্যে বহু লেখক, গৱেষকে আকৌ আহোম স্বর্গদেউ সকলে বিহুৰ পৃষ্ঠপোষকতা কৰা নাছিল বুলিও মন্তব্য কৰে। এই সন্দর্ভত পদ্মেশ্বৰ গগৈৰ ভাষ্য এনেকুৱাঃ 'কোনো বুৰঞ্জীত আহোম ৰজাই ৰংঘৰৰ বাকৰিত বিহু চোৱা কথাৰ উল্লেখ নাই। সাতসৰী অসম বুৰঞ্জীৰ মতে ৰংঘৰৰ ওপৰ মহলাত কোন ক’ত বহিব তাক নির্দিষ্ট কৰা থাকে। সেইমতে ৰজা বহাৰ যিখন ঠাই, তাত যদি এজন মানুহ চকীটো বহে, তেঁও ৰংঘৰৰ বাকৰিখন তাৰপৰা দেখা নেপায়। দ্বিতীয়তে, যদি ৰজাই তাত বিহু চাইছিল- এজন ৰজাই চাওক বা ধাৰাবাহিক কেইবাজনো ৰজাই চাওক- তেতিয়াহ’লে বিহুক কেন্দ্র কৰি এটা বিষয়বাব সৃষ্টি হ’লহেতেন। কিন্তু তেনে কোনো শ্রেনী আমি নেপাও।' আহোম ৰজা সকলে বিহুক কেন্দ্র কৰি বিষয়বাব বা ধাৰক–বাহক হিচাপে এটা শ্রেনীৰ সৃষ্টি নকৰিলেও তেঁওলোকৰ বিহু প্রীতি সর্বজন বিদিত। জয়ধবজ সিংহৰ ৰাজত্ব কালত অসম আক্রমনকাৰী মিৰজুমলাৰ লগত অহা পার্চী ইতিহাসবিদ চিহাবুদ্দিন তালিচে তেঁওৰ অসম-সম্বন্ধীয় টোকাত স্বর্গদেউ সকলৰ বিহুপ্রীতিৰ কথা উল্লেখ কৰিছে। আনহাতে জমিলি নামৰ ভ্রমণকাৰী এজনে লিখিছে-'...ৰাজকাৰেঙৰ ওচৰতে বিশেষভাৱে সজোৱা বিহুতলিলৈ ৰজা আহে ৰং চৰোৱা হাতীত উঠি। সোণ চৰোৱা সাজপাৰ আৰু মুকুট পিন্ধি অহা ৰজাৰ চাৰিওকাষে খোজকাঢ়ি আহে যাঠি আৰু চেপেটা তৰোৱালধাৰী দেহৰক্ষী। পাছে পাছে দোলাভাৰীয়ে কান্ধেৰে কঢ়িয়াই অনা দোলাত আহে পাত্র- মন্ত্রীসকল। সমবেত দর্শকসকলে অলপ দূৰৈৰ পৰা ৰজাক সেৱা জনায়। বিহুৱা দলবিলাকে বিহু নৃত্য কৰে। ... ৰজাই নাচ-গান দেখি সন্তুষ্টি প্রকাশ কৰে আৰু প্রশংসা কৰে।

বহুযুগৰে পৰা মংগোলীয় মূলৰ চুতীয়া, আহোম, মৰাণ, মটক আদি জনগোষ্ঠীয়ে পালন কৰি অহা কৃষিজীৱি মানুহৰ উৎসৱ বিহু বর্তমান সময়ত অসমৰ সকলো মানুহৰ আদৰৰ উৎসৱ। এসময়ৰ পথাৰ আৰু গছতলৰ বিহুটি আজিৰ দিনত অসমীয়া মানুহৰ যিকোনো আনন্দময় পৰিবেশ অথবা সংগঠিত ৰুপৰ প্রতীক হিচাপে বিবেচিত হৈছে। অসম আন্দোলন (১৯৭৯-৮৫)ৰ সময়ত, বিভিন্ন সভা- সমিতি অথবা সমদলত বিহুক অসমৰ স্বাভিমান আৰু জাতীয় জাগৰণৰ প্রতীক হিচাপে তুলি ধৰা হৈছিল। ভাষা আন্দোলন (১৯৬০-৬১)ৰ সময়তো মহান গনশিল্পী ডঃ ভূপেন হাজৰিকা আৰু হেমাংগ বিশ্বাসে শান্তি বাহিনীত মঘাই ওজাৰ জড়িয়তে বিহুক উপস্থাপন কৰি জনগনৰ মাজত শান্তি আৰু একতাৰ বার্তা প্রেৰন কৰাৰ তথ্য পোৱা যায়। ইয়াৰ পৰাই প্রমানিত হয় যে, বিহু অসমৰ জনগনৰ স্বতঃ স্ফুত সাংস্কৃতিক প্রকাশ।

বর্তমান সময়ত, বিহু ক্রমশঃ কৃষিজীৱি জনতাৰ হাতৰ পৰা উলাই গৈ মধ্যবিত্তৰ মাৰফৎ বহুজাতিক সংস্থাৰ কুক্ষীগত হৈছেগৈ। অসমৰ জন সাধাৰনৰ জাতীয় আবেগক হাথিয়াৰ হিচাপে লৈ বিহুৰ জৰিয়তে বহিৰাগত বণিয়াই বেপাৰ কৰি মুনাফা লাভৰ সুযোগ লৈছে। আমাৰ মহানাগৰিক সমাজৰ একাংশ শিপাহীন মানুহে ইয়াকে জাতীয় কৃষ্টিৰ কছৰৎ বুলি নির্বিবাদে মানিও লৈছে। অসম আৰু অসমীয়াৰ বাবে ই নিশ্চিতভাৱে এক অশনি সংকেত। তথাপি আমি আশ্বস্ত হ’ব পাৰো যে, অসমীয়া  আৰু বিহু ইটো-সিটোৰ পৰিপূৰক। অসমীয়া থকা লৈকে বিহুও থাকিব অথবা বিহু থকালৈকে অসমীয়াৰ আয়ুস!

 

---

[1] পৱন চন্দ্র শইকীয়া, ‘কাতি বিহুৰ ৰুপৰেখা’, দেউৰী চুতীয়া, পৃষ্ঠাঃ ১০৯

[2] ডিম্বেশ্বৰ গগৈ, ‘অসমৰ বিহু সংস্কৃতিৰ ৰুপৰেখা’, পৃষ্ঠাঃ ১৮-১৯

[3] পদ্মেশ্বৰ গগৈ, ‘তাহানিৰ বিহু আজিৰ বিহু’, কথা গুৱাহাটী, এপ্রিল-মে’ সংখ্যা ২০০৮

[4] ‘জমিলি নামৰ এজন মুছলমান ভ্রমনকাৰীয়ে বিহুৰ বিষয়ে লিখা টোকা। এই প্রাচীন টোকাটো সন্নিবিষ্ট বুৰজ্ঞীখন আলিগড় মুছলিম বিশ্ববিদ্যালয়ত সংৰক্ষিত হৈ আছে। ডঃ প্রফুল্ল দত্ত গোস্বামীয়ে উল্লেখ কৰা এই টোকাটো তীর্থ ফুকনৰ ‘বিহুৰ ঐতিহ্য তাৎপর্য আৰু সৌন্দর্যৰ সন্ধান’ গ্রন্থত সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে। পৃষ্ঠাঃ ২৬-২৭

[5] উইলিয়াম ৰবিনচন, A Descriptive Account of Assam পৃষ্ঠাঃ ২৬৯-২৭০

[6] উইলিয়াম ৰবিনচন, A Descriptive Account of Assam পৃষ্ঠাঃ ২৬৯-২৭০

[7] হিতেশ্বৰ বৰবৰুৱা, ‘হিতেশ্বৰ বৰবৰুৱাৰ ৰচনাৱলী’,পৃষ্ঠাঃ ৫৭৬

[8] হেমাংগ বিশ্বাস,‘হেমাংগ বিশ্বাস ৰচনাৱলী’ সম্পাদনাঃ পৰমানন্দ মজুমদাৰ, অসম প্রকাশন পৰিষদ, গুৱাহাটীঃ২০০৮

[9] পদ্মেশ্বৰ গগৈ, ‘আজিৰ বিহু তাহানিৰ বিহু’, কথা গুৱাহাটী, এপ্রিল-মে’,২০০৮